อนุทิน 62067


นีนานันท์
เขียนเมื่อ

@62060 ดิฉันเข้าใจความรู้สึกเหล่านี้ค่ะ ทุกวันนี้ ดิฉันก็ยังคงใช้ผ้าห่มนวม ที่ปาป๊าห่มครั้งสุดท้ายก่อนไปสวรรค์อยู่ วันที่ปาป๊าจะไปสวรรค์ ดิฉันได้ยินเสียงมโหรี มารับด้วยค่ะ และดิฉันก็กอดท่านไว้อยู่คนเดียว ส่วนคุณแม่ และคนอื่นๆ ล้วนมาช้าไป 1 ก้าว 1 วินาที แบบไม่น่าเชื่อ เวลาที่คิดอะไรไม่ออก ก็ไปนั่งหน้าพระพุทธรูป แล้วก็คุยกับพระพุทธรูป และ คุณพ่อ คุยในใจ เดี๋ยวก็จะคิดออกทุกอย่างค่ะ.. ทุกอย่างล้วนเป็นความทรงจำดีๆ ของเราพ่อลูก รวมทั้งคำสัญญาว่า ดิฉันจะดูแลทุกๆ คนแทนท่านค่ะ.. อิ อิ แต่อย่างไรก็ตาม ลูกต้องมีประสบการณ์ที่เขาได้คิดเอง ทำเอง ลองเอง ด้วยตัวของเขาเอง บางครั้งก็ต้องลองให้เขาอยู่เองแบบที่เราอยู่ไกล  เพื่อการใช้ชีวิตยาวไกลของเขาเองในวันข้างหน้าด้วย เป็นกำลังใจให้นะคะ ()



ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท