อนุทิน 59103

วันเสาร์ที่ผ่านมา... ขณะข้ามสะพานลอยที่กรุงเทพฯ

ข้าพเจ้าเดินผ่านชายชราพิการตาบอดที่นั่งสีซอขับขานบทเพลงพื้นเมืองอีสาน เบื้องหน้ามีกล่องโลหะเก่าๆ ติดชื่อของชายพิการและหมายเลขสมาชิกชมรมคนพิการขอนแก่นติดอยู่

ข้าพเจ้าเดินผ่านเลยไปตามความเคยชิน (ปกติจะไม่ชอบให้เงินขอทาน)...แต่จะด้วยเสียงบทเพลงหรือท่าทีของชายชราก็ไม่ทราบทำให้ข้าพเจ้าหยุดยืนคิดว่าจะหย่อนเงินลงในกล่องดีหรือไม่  คุณตายังสีซอต่อไปตามท่วงทำนองราวกับศิลปินเอกกำลังแสดงดนตรีไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีคนเดินผ่านมาหรือไม่ หรือแต่ละวันจะมีรายได้จำนวนเท่าไหร่ในกล่องใบนั้น

ข้าพเจ้าใช้เวลายืนนิ่งๆ นานเกือบห้านาทีเพื่อตัดสินใจ ในที่สุดข้าพเจ้าก็ตัดสินใจเดินย้อนกลับไปบนสะพานลอยเพื่อให้เงินคุณตาคนนั้น...

หากคิดจะทำสิ่งใดที่ดีที่เป็นประโยชน์จงรีบกระทำเสีย ใครเลยจะล่วงรู้อนาคตภายหน้า วันนั้นอาจเป็นวันสุดท้ายแห่งชีวิต ฉะนั้นทำปัจจุบันขณะให้ดีที่สุด เพื่อจะได้ไม่ต้องกลับมาเสียใจในภายหลัง

ในอีกวันถัดมา ข้าพเจ้าก็ไม่พบคุณตาเจ้าของเสียงซอนั่นอีก....