อนุทิน 45202

เวลาที่กาย...มันเหนื่อย มันเจ็บ มันปวด... มันหิว

มันทุกขทรมาณ...และบีบคั้น "ใจ"==> เรานั้นไม่เคยฝึกดู แต่หันไปจัดการไอ้เจ้าอาการทั้งหลาย ... ใจเรานั้นปราศจากเมตตา ใจเราปราศจากความกรุณา ใจเรานั้นปราศจากอุเบกขา ...ใจไม่เหลือใจที่จะแสดงมุฑิตาต่อสิ่งใดใดในโลกหล้านี้...

อย่าต้าน อย่าต่อสู้ อย่าที่จะอยากได้ชัยชนะ

น้อมใจลงมาเบาเบา ดูเขา มองเขาด้วยความเข้าใจ อาการต่างๆ นี้เกิดขึ้นได้อย่างไรหนอ...เรานี้ทำกับเขาอย่างไรบ้างหนอ เราเมตตาเขามากพอหรือยัง...?

หากไม่ฝึกนะ... เจ้าตัวแห่งความโกรธที่อยู่เคียงข้างเรามานานแสนนานก็จะโผล่หน้ามากดขี่ข่มเหงใจเรานี้ได้...