อนุทิน 40838

ไปสอนที่วลัยลักษณ์มา ได้ข้อสรุปว่า นักศึกษาที่นั่นอ่อนเลขกว่าชุมชนรอบข้าง

เดือนก่อนไปสอนแล้วค้างโรงแรมข้างนอก เช้าไม่มีอาหารขาย ต้องข้ามถนนไปที่ร้านน้ำชาบ้าน ๆ สั่งกาแฟโบราณมาจิบ และกินขนมไปห่อนึง

ตอนจ่ายเงิน โอ้ว !!!! สิบสองบาท !!!!

ยังไม่พอ กำลังรอเงินทอน คนในร้านก็คุยกัน หูทะลึ่งได้ยิน ไม่ได้อยากจำมาเล่าต่อนะ แต่ช่วยไม่ได้จริง ๆ

"วันก่อน เค้ามากินกันสี่คน"

...อือม์...พวกบัตรเบ่งกินฟรีรึเปล่านะ ?

..."แล้วเค้าจ่ายตังค์มา 53 บาท"

เอ๊ะ..ไม่กินฟรี..แล้วไง ?

"ก็เลยไปแทง 453 เพราะมากันสี่คน ห้าสิบสามบาท"

โอ้ว อึ้งครับ อึ้ง นี่แหละครับ นักทฤษฎีจำนวนตัวจริง เป็นยอดฝีมืองำประกายปะปนมากับฝูงชน สามารถเชื่อมโยงบูรณาการกับทฤษฎีความน่าจะเป็นได้อย่างกลมกลืน

ตอนนั้นผมคิดในใจ

"ผมมา 1 คน จ่าย 12 บาท ก็ 112 ล่ะสิ ?"

ไม่ออกเลขนี้แฮะ (ตรวจดูแล้ว)

เมื่อวานก็ยังไปคุมแล็ปที่นั่น ชี้ให้นักศึกษาดูตัวเลขบนกระดาน ว่าเอาโน่นบวกนู่นลบนี่ นักศึกษาทำท่าตาลอยคิดไม่ออก เพราะใช้เครื่องคิดเลขไม่เป็น

"คิดในใจเอาก็ได้"

รอกันเงกเลย คิดช้าแบบนี้ ควรออกไป"เรียนรู้"จากชุมชนซะมั่ง