อนุทิน 37536

ช่วงที่ผ่านมาได้ยินข่าวสองสามข่าวเกี่ยวกับการตายของผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือ และความพยายามที่จะยื้อชีวิตของท่านในวาระสุดท้าย

คนแรกคือปู่เย็น คนดีเมืองเพชรบุรีที่เป็นที่รู้จักทั่วเมืองไทย พอปู่เย็นดัง ใครๆ ก็อยากดูแลปู่ แม้เมื่อปู่สิ้นชีวิตลงไปแล้ว ก็ยังพยายามปั๊มหัวใจปู่ขึ้นมาอีก

คุณ'รงค์ วงษ์สวรรค์ นักเขียนที่รักและนับถือ หัวใจหยุดเต้นไปสามครั้ง ก็พยายามปั๊มหัวใจขึ้นมาทั้งสามครั้ง

รู้สึกสลดใจทั้งสองกรณี

เข้า ใจดีว่าญาติและบุคลากรทางการแพทย์ได้พยายามช่วยเหลือชีวิตอย่างเต็มที่ เพราะถือเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบ ในส่วนของญาติก็ถือเป็นการแสดงความกตัญญู

อย่างไรก็ดี ดูเหมือนว่ามิติเรื่องความหมายของการตายดีแทบจะไม่ได้ถูกหยิบยกนำขึ้นมาพูดกัน

ในมิติทางศาสนา ไม่ว่าพุทธ คริสต์ หรืออิสลาม การตายดีดูเหมือนจะไม่ใช่ภาพของการจากไปในยามที่ถูกปั๊มหัวใจ

และ ต่อไม่เชื่อในเรื่องใดเลย ญาติและบุคลากรทางการแพทย์จะมั่นใจได้แค่ไหน ว่าสิ่งที่ตนเองกำลังทำอยู่เป็นการช่วยเหลือผู้ป่วยจริงๆ ไม่ก่อให้เกิดความทุกข์ทรมานกับผู้ป่วย และเป็นไปเพื่อผู้ป่วยมากกว่าตัวญาติหรือหมอและพยาบาลเอง

ตรงนี้ยังไม่พูดถึงผู้ป่วย "ผัก" อีกจำนวนมาก - โอกาสฟื้นคืนในหนังละครดูจะมีมากกว่าในโลกของความเป็นจริงเสียอีก

น่าสนใจว่าผู้คนยุคปัจจุบัน มีความเห็นอย่างไรในเรื่องของการยื้อชีวิตในวาระสุดท้าย?

และหากเป็นตัวเราเอง ในวาระสุดท้าย เราอยากจะได้รับการช่วยเหลืออย่างไร?