วรรคหนึ่งทางความคิด >> ... เครื่องประดับ
การที่เราปรารถนาคู่รักนั้น เพียงเพื่อเราต้องเครื่องประดับ หรือเรารักเขาจริงๆ และหากถามต่อไปว่า เมื่อรักเขาจริงๆ ทำไมเราไม่ปรารถนาที่อยากจะให้เขามีความสุข...อันเป็นสุขที่แท้จริง =>> สุขสงบ...ทำไมเราจึงปรารถนาเพียงแค่เรามีความสุขเท่านั้น ... สุขที่เราแค่ได้ควบคุมกำกับ ครอบครองเขาได้เท่านั้นเอง
ความรักที่แท้...หากเราได้รักใครสักคน เราจะมีความปรารถนาอย่างแรงกล้ามากที่จะให้เขามีความสุข มีความทุกข์น้อยที่สุด "ทุกข์หรือสุข" ที่ว่านี้คือ สุขทุกข์ในใจ...ไม่ใช่ทางกายภาพ เพราะเกินความสามารถของเราที่จะให้ได้มากต่อการนำไปสู่การพ้นทุกข์ทางกายภาพ เพราะมันจะไม่มีคำว่าสิ้นสุด ... แต่สุขทุกข์ภายใน เป็นสภาวะของการเคลื่อนไปได้เท่าที่ศักยภาพทั้งเราและเขามี เมื่อเขามีสุขภายในเพิ่มขึ้นและทุกข์ลดลง ... เราก็พลอยสุขใจไปด้วย (มุฑิตา) แต่โดยส่วนใหญ่เท่าที่พบ ... เมื่อเราเห็นคนที่เราบอกว่ารักและดูเหมือนเขากำลังมีความสุข แต่ใจเรานั้นมักเคลื่อนไปจุดที่ว่า "ริษยา" นี้แหละคือ ความยากของการเรียนรู้และพัฒนาไปสู่ความรักที่แท้...
"พึงน้อมหันกลับมาทบทวนตัวเอง" เพียงแค่ได้หันกลับมาทบทวนตัวเองด้วยใจที่นอบน้อม นั่นน่ะท่านกำลังปฏิบัติธรรม ... ยิ่งกว่าได้อ่านพระคัมภีร์เล่มไหนๆ...
การอ่านพระคัมภีร์, การฟังธรรม = สุตมยปัญญา
การอ่านชีวิตตนเอง = ภาวนามยปัญญา
ไม่มีความเห็น