อนุทิน 36714

ระหว่างเดินทางกลับจาก กทม.==>ขอนแก่น มีคนแอบมองและแอบยิ้มมาให้ตลอด... ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมา จะเห็นแววตาของคนแอบมองพร้อมรอยยิ้ม ทำให้ที่จะอดยิ้มตอบไม่ได้ ส่งยิ้มกันไปมา...ภาษาท่าทางเริ่มเพิ่มมากขึ้นกว่ารอยยิ้ม จากอิริยบทนั่งหลับตา ก็เปลี่ยนมาสื่อสารด้านภาษาท่าทาง...เพราะเรานั่งไกลกันเหลือเกินที่จะตะโกนคุยกันได้

ตอนเดินลงมาจากเครื่อง...ก็เลยเดินไปสะกิด พร้อม say hello...พร้อมทักทายด้วยรอยยิ้ม และก็บอกลากัน

ประทับใจ...รอยยิ้มอันสดใส จากเด็กชายตัวน้อยๆ...แถมมีฟันหลอด้วย ส่งเสียงภาษาฝรั่งเศษ แต่เราก็เข้าใจกัน :)