อนุทิน 36460

วันนี้ไปร่วมประชุมกับทีม
เศร้าจังเลย ... แตงพยายามเดินเข้าไปหาน้องแล้วนะคะครู
พยายามทำให้่สถานการณ์ความขัดแย้งมันดีขึ้นแล้วนะคะ ทั้งๆ ที่เรื่องที่เกิดขึ้นแตงไม่ได้ก่อเลย มันเกิดจากความเข้าใจผิดของน้องเขาแท้ๆ แต่ไม่เข้าใจเลยค่ะ ทำไมเขาช่างมีทิฐิมากขนาดนั้น และ มั่นใจมากขนาดนั้น ... ถ้าคุณพูดคำว่า "วันใดขาดฉันแล้วคุณจะรู้สึก" คุณลองกระทำให้ทีมงานขาดคุณดูซิ แล้วคุณจะรู้ว่า การเดินมันสะดุดเพียงช่วงหนึ่งเท่านั้ัน แล้วฟันเฟืองจะจัดปรับและเดินต่อไปได้อีก ... และงานประสานงานเพียงเท่านี้ ก่อนหน้านี้ก็มีคนทำงานก่อนหน้าคุณไม่ใช่หรือ แล้วคุณมาสวมแทนเขา ... การเดินของคุณเพิ่งก้าวเดินเท่านั้นเอง ... ระยะทางยังอีกยาวไกล ... และจงจำการกระทำนี้เอาไว้ เพื่อจะได้นำมากรองเมื่อสติของคุณมา ... 

กระจก...ใช่...นี่คือกระจก...ที่สะท้อนชีวิตคนทำงาน
ฟันเฟืองก็ยังดำเนินต่อไปในวัฐจักรของคนทำงาน

แข่งขัน ... แก่งแย่ง ... ถือครอง ... 
ทำไมเศร้าจัง...
เป็นเพราะอะไร ...
เป็นเรามองเห็น ... เรา ... ในตัวของน้องเขากระมัง
ใช่ ... ครั้งหนึ่ง...เรากระทำอย่างนี้
คิดอย่างนี้...มั่นใจอย่างนี้...
ฟันเฟืองสะดุดเพียงชั่วครู่เท่านั้น ... 
ตอนนี้ฟันเฟืองยังคงหมุนวนเดินได้ต่อไป ... โดยไม่มีเรา