อนุทิน 35395

หัวใจสลาย

วันนี้ผู้เขียนรู้สึกหดหู่ชอบกล  เมื่อมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

ช่วงเที่ยงมีผู้ปกครองนักเรียนมาสอบถามเรื่อง
ลูกสาวไปเข้าค่ายยุวกาชาดกับทางโรงเรียนกำหนดกลับเมื่อวานนี้  ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับ

สอบถามครูซึ่งกำลังดูแลนักเรียนเข้าค่ายอยู่
ทราบว่าเด็กนักเรียนทั้งสองคน  ไม่ได้มาเข้าค่าย
แต่หลอกผู้ปกครองว่าไปเข้าค่าย  โดยมีหนังสือ
จากทางโรงเรียนไปให้ผู้ปกครองเซ็นรับทราบ
(แต่ความจริงเด็กปลอมลายเซ็นพ่อแม่  แจ้งครูว่า
พ่อแม่ไม่อนุญาต  ครูจึงเปลี่ยนคนใหม่ไปแทน
แล้วเด็กก็นำใบขออนุญาตนั้น  คาดว่าคงไปถ่าย
เอกสารใหม่  ไปขออนุญาตพ่อแม่  พ่อแม่ก็เซ็น
อนุญาตให้ไป   และเชื่อสนิทว่าขณะนี้ลูกสาวอยู่
กับครูที่ต่างจังหวัด)

เกิดอะไรขึ้นกับสังคมไทย  เด็กนักเรียนชั้น ม.๒
ชวนกันหลอกพ่อแม่ทั้งสองครอบครัว   เมื่อพ่อแม่
ทราบข่าวต่างชวนกันมาพบครูที่โรงเรียน   หัวอก
แทบสลาย  น้ำตาตกใน  ทั้งเสียใจทั้งห่วงลูก
ปากก็พร่ำบอกว่า  "ลูกไม่เคยไปไหน  อ่อนต่อโลก
ป่านนี้จะเป็นอย่างไร  จะถูกหลอกไปไหนหรือเปล่า"

ผู้เขียนเห็นความว้าวุ่นใจ  ความเศร้าโศกห่วงใย
ของผู้ปกครองที่มีต่อลูก   เด็กทั้งสองคนจะรู้หรือไม่   ขณะที่เธอทั้งสองอาจกำลังรื่นรมย์อย่างมี
ความสุข  คึกคะนองกับวัยไร้เดียงสา 
เปรียบเสมือนหน้าต่างบานแรกที่เธอเพิ่งเปิดไป
พบเห็นสิ่งแปลกใหม่   ซึ่งเธออาจตื่นเต้นสนุกสนานในเบื้องต้น  แต่อาจต้องเจ็บช้ำใน
ความผิดพลาดในเบื้องปลาย

อนาคตยังไม่รู้ว่า  ชะตากรรมเด็กทั้งสองจะเป็น
อย่างไร   ผู้เขียนได้แต่ปลอบใจผู้ปกครองว่า
ให้มองโลกในเชิงบวก  อาจไม่มีอะไรก็ได้  แต่
หัวอกพ่อแม่  คืนนี้คงกินไม่ได้นอนไม่หลับด้วย
ความเร่าร้อนใจจนกว่าจะพบลูก

ภาพชีวิตที่ผู้เขียนพบเห็นในวันนี้  ถามว่าเป็น
ความผิดของใคร ?   คงเป็นความล้มเหลวของ
สถาบันการศึกษากระนั้นหรือ  ที่ไม่สามารถสอน
ให้เด็กคิดเป็น  ทำเป็น  แก้ปัญหาเป็น  เพราะเรา
มุ่งแต่ให้เด็ก เก่ง ดี  มีสุข  ใช่หรือไม่ ปัญหาเด็ก
และเยาวชนจึงรุนแรงมากขึ้นทุกวัน