อนุทิน 34737

วันที่ 17 มีนาคม 2552 เวลา16.00 ถึงวันที่ 18 มีนาคม 2552 เวลา8.00 น. เราอยู่เวรตรวจการข้ามคืน  ช่วงเย็น เราต้องไปเยี่ยมหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรม คนไข้เกือบทั้งหมดใส่ท่อหายใจ  คนไข้หลายคนอยู่มากกว่า 1 ปี ก็มี  บางคนญาติต้องมาช่วยดูแล ไม่มีภาวะแทรกซ้อนใดๆ

พบแม่น้องพยาบาลกำลังนอนป่วย เราเข้าไปทักทาย แม่ยกมือขึ้นจับมือกับเรา

น้องพยาบาลบอกว่า แม่หยุดหายใจไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่รู้สึกตัวมาหลายวัน เพิ่งจะเริ่มลืมตามองเราได้ 

เห็นน้องกำลังใช้หูฟัง ฟังคนละข้างกับแม่

เราถามว่าฟังอะไรคะ น้องบอกฟังธรรมมะกับแม่ แล้วเธอก็พูดคุยกับแม่ด้วยความอ่อนโยน เธอบอกว่า ขอเพียงแม่ยังมีลมหายใจ  ลืมตา แล้วเธอมีโอกาสมานั่งคุยกับแม่ เธอก็พอใจแล้ว เราซาบซึ้งใจค่ะ

.............

หลังจากนั้นเราก็เห็น หมอ พยาบาล กำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยมะเร็งปอด วันนี้น้องบอกว่า ช่วยมา 3 ครั้งแล้ว แต่ช่วยไม่ได้เสียชีวิต เวลา 19.30 น.  ขอให้ไปสู่สุคติด้วยค่ะ

.................

หลังจากนั้น เราก็ไปเยี่ยมตึกอายุรกรรม อีกตึกหนึ่ง

หัวหน้าตึกยังไม่ลง เธอชอบอยู่ที่ทำงานดึกๆ เพื่อช่วยน้องทำงาน เธอบอกว่า คนไข้ที่นี่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย พยาบาลต้องช่วยดูแลทั้งหมด 30 เตียง พยาบาลต้องขึ้นเวรวันละประมาณ 16 ชั่วโมง ไม่มีเวลาพัก

เห็นน้องต้องช่วยกันดูแลคนไข้ที่ย้ายมาจากอีกตึกหนึ่ง น้องบอกว่าเป็น Case HIV and TB หมอบอกว่า NR(หมดหนทางช่วยเหลือ) เรามองดูหน้าตาคนไข้ เขายังเป็นหนุ่ม หน้าตาดี แต่ต้องนอนรอความตาย น่าสงสารญาติพี่น้อง พ่อ แม่ ที่จะต้องสูญเสียในเวลาอีกไม่นาน

พี่หัวหน้าก็บอกต่อว่า ลองดูสิ มีแต่คนไข้แบบนี้ล่ะ น้องๆจะเอาแรงที่ไหนมาพัฒนา  ทำให้หมดแรงที่จะทำงานพัฒนา น่าเห็นใจจริงๆ เราก็ฟังๆๆค่ะ 

เราจำได้ เราเคยทำงานอยู่ตึกนี้มาก่อน เวลามาทำงาน  ต้องเตรียมร่างกายให้แข็งแรง จิตใจก็ต้องพร้อม เพราะจะต้องทำงานแบบไม่คิดชีวิต ไม่มีเวลานั่ง จนกระทั่งหมดเวลา

แต่อย่างไรก็ตาม ....ก็ลองหาช่องทางดูนะคะ