การเข้าวัดไม่ได้ทำให้หลุดพ้น...หากแต่เป็นเสมือนยานที่นำพาเราไปสู่เส้นทางความหลุดพ้นได้ ... เหมือนกันคนที่เอาแต่อ่านธรรมะแต่ไม่น้อมใจลงฝึกกับตนเอง... ก็ยากที่จะหลุดพ้นเช่นเดียวกัน...
ทุกอย่างต้องทำที่ใจ...ใจเท่านั้น
หากแต่เป็นการทำที่ใจ...เราต่างหากที่หลุดพ้นจากความทุกข์นั้น แค้นมากเราก็ทุกข์มาก และความทุกข์ที่ว่านี่ก็จะทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย และคนที่ทนไม่ไหว ก็คือ ตัวเราเอง...แม้เราจะฆ่าเขาให้เขาตาย แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ทุกข์ที่มันบีบคั้นจิตใจเราให้เบาบางลงได้หรอก แต่จะมีแต่ทวีคูณมากขึ้นไปอีก...เหมือนไฟมันสุมอยู่ในอกเรา
และที่เป็นจริง..ไม่มีใครแก้ไขได้ นอกจากตัวเราเอง ถามว่า "เราได้ตั้งใจแก้ไขความทุกข์ที่มันอัดแน่นในใจนั้นของเราอย่างจริงใจหรือยัง เวลาส่วนใหญ่เรามัวไปวิ่งแก้ไขข้างนอก หรือคนอื่น แต่ถามว่าตัวเราเองเราได้ตั้งใจหรือยัง"...