อนุทิน 34126 - ใบไม้ร้องเพลง

เฮ้อทำไมหนา  คนหนอคน 
ช่างดิ้นรนไม่รู้จักจบสิ้น
มีแต่อยาก แต่เอา เมาแต่กิน
แทบไร้สิ้นซึ่งเมตตาเข้าหากัน

ที่ใดหนอไร้ทุกข์ไร้เศร้าหมอง
ดองจิตปองใฝ่หาดั่งพาฝัน
ที่ใดหนามีสงบมีสุขกัน
โปรดนำทางแห่งฉันไปทีเทอญ