อนุทิน 32237

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของ ๆ ตน มีกรรมเป็นแดนเกิด มีกรรมเป็นผู้ติดตาม มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย

ใครทำกรรมอันใดไว้ ดีก็ตาม ชั่วก็ตาม จักต้องเป็นผู้ได้รับผลของกรรมนั้น ๆ สืบไป...

ทาน ถึงแม้จักให้มากจนนำมากองเท่าภูเขาก็มีเทียมเท่ากับการมีศีลและการรักษาศีลแม้นช่วงเวลาช้างกระดิกหู

การรักษาศีล ถึงแม้นนับได้ช่วงเวลาร้อยปี ก็มิมีคุณค่าเท่ากับการ "ภาวนา" เพียงช่วงเวลานกกระพือปีก

การอิ่มใจที่ได้ให้นั้นหากแม้นได้นำกลับมาใช้รักษาจิต เยียวยาใจ การอิ่มใจนั้นไซร้คือ "การภาวนา..."