คนในยุคสังคมสมัยใหม่ ถูกตีค่าด้วย "การทำงาน" พอตกงาน หรือหางานทำไม่ได้ เลยกลายเป็น "คนไม่มีค่า" ในสายตาตนเอง และคนอื่นๆ วันนี้ฟังข่าวสถิติคนตกงานในยุควิกฤตเศรษฐกิจโลกทีละเป็นหมื่นคนต่อวัน, มีข่าวการบินไทยเกิดปัญหาการเงิน และต้องกู้เงินมาจ่ายเงินเดือนพนักงาน และ ฟังดีเจ.ในวิทยุให้ส่ง sms แสดงความเห็นว่า "ท่านคิดว่า ท่านจะมีงานทำอีกกี่วัน กี่เดือน" ฟังแล้วใจหายนะ ถึงวันนี้งานการที่ฉันทำยังดูดี มีความมั่นคงอยู่ แต่ก็หวั่นใจแทนคนอื่นๆ และเด็กๆ ที่กำลังจะจบในปีนี้ว่าจะไปทำงานอะไร ในเมื่อการศึกษาของบ้านเราไม่ได้สอนให้คนสร้างงานสร้างชีวิตด้วยตัวเอง แต่มุ่งผลักดันให้เข้าไปรับจ้าง และทำตามเป็นส่วนใหญ่
ไม่มีความเห็น