อนุทิน 30377

ชีวิตนั้นบางทีก็แสนเศร้าและเศร้านะครับ........

 แม่ลูกคู่หนึ่งมากจากต่างจังหวัด  แม่แต่งงานใหม่กับคนที่นี่  ลูกเป็น autistic +ชัก + ออกแนวจิตเภท... รักษาก็ไม่ดีขึ้น กินยาไม่ดีขึ้น เพราะแม่ยังไม่ยอมรับการเจ็บป่วย

เด็กถูกสังคมรอบข้างปฏิเสธ ถูกพ่อเลี้ยงทำร้าย ทำให้เขาแย่ไปมาก

การดูแลช่วยเหลือทั้งยา  ทั้งส่งตัว  ทั้งทีมเยี่ยม  ทั้งเงินทองเล็กๆน้อย...จากทีม  ก็ไม่สามารถประคองให้ครอบครัวนี้ผ่านไปได้

ตอนนี้ชีวิตคู่เขาขาดสะบั้นลงเมื่อสามีใหม่ก็ไปมีใหม่  เขาต้องเดินทางกลับภูมิลำเนาเดิม  ไม่มีค่ารถ  ลุกก็ไม่ปกติ........

เขาจะอยู่อย่างไร

เขาจะดูแลลูกอย่างไร

เขาจะกลับบ้านได้อย่างไร

เขาจะไปอยู่ที่ไหน  กับใคร อย่างไร....

การเดินทางจะเป็นอย่างไร....

หมอ..พี่ไม่มีที่อยู่  ขอนอนที่ รพ  ก่อนออกเดินทางสักคืน.......

ให้นอน...

ไม่แน่ใจว่าเขาจะค่ารถ....

จึงคำนวนดูแล้วน่าจะต้องใช้สัก2000

จึงให้ไป  ด้วยความรู้สึกว่าเพียงต้องการให้เขากลับบ้าน สระบุรี

(คนอื่นอาจจะมองว่าเสียรู้ ว่าไม่ดี  ว่าโง่หรือเปล่า) 

แต่ผมทำด้วความบริสุทธิ์ใจ  เพียงอยากให้เขาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย

เรื่องราวนี้อาจจะเป็นที่ถกเยงของคนมากมายหลายคน

แม้แต่ตัวผมเองในตอนแรก  แต่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้ว..ว่าทำถูกต้อง

ตอนนี้เขาไปถึงแค่เชียงใหม่  เพราะมีอาละวาด ผมให้เบอร์ไว้เขาจึงโทรมาปรึกษา

ผมจึงให้คำแนะนำว่า อาจจะต้องส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช และแม่ก็ต้องยอมรับการเจ็บป่วย  ให้เวลาแพทย์ในการบำบัดรักษา

เรื่องราวนี้ผ่านไปอีกเรื่อง.....