อนุทิน 28874

ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนควาญช้าง คือมีคำพูดเป็นเหมือน (ตะ)ขอ ซึ่งควาญช้าง มีไว้ใช้ โขกใช้สับ หัวช้างเพื่อบังคับช้าง  รู้สึกบาปกรรมแท้ๆ ก็เลยนึกถึง  » ดุษฎีสังเวยกล่อมช้างคำฉันท์ ว่าควาญช้างสมัยก่อนเขาปราบช้างกันยังงัย เอ๋ อ่านไปอ่านมาพบว่า ควาญช้างสมัยก่อน พูดกับช้างดีๆ โดยพูดหลอกลวงช้างต่างๆ นาๆ ว่าอย่าอยู่ป่าเลยลำบาก ไปอยู่เมืองชลบุรี เป็นช้างทรงดีกว่า มีอาหารเช่น กล้วยอ้อยและหญ้ามากมาย (การคล้องช้างป่า เพื่อ ฝึกให้ละพยศ และเชื่องในความดี นี้ คงต้องพูดจากันดีๆ ไม่ก็ต้องหลอกลวงกันไปวันๆ ก่อน กระมัง พอเชื่องๆ แล้วค่อยเอา (ตะ)ขอ สับหัว) กลัวก็กลัว ช้างจะตกมัน แล้วหันมากระทืบควาญช้าง จนแบนแต๊ดแต๋

ช้างที่ไม่กลัว (ตะ)ขอ ของควาญช้าง ภายหลังถูกนำมาใช้เรียกเป็นสำนวนที่เราคงเคยได้ยิน ที่ว่า พวกเหลือ(ตะ)ขอ (คือโดนตะขอโขกสับที่หัวแรงๆ สักเท่าไรก็ไม่ยอมเชื่อฟัง บอกให้หันไปทางซ้ายก็ดันหันไปทางขวา บอกให้หันไปทางขวาก็ดันหันไปทางซ้าย บอกให้นั่งกลับจะยืน บอกให้ยืนก็กลับนั่ง เหลือกำลังของตะขอ ที่จะใช้โขกใช้สับ แถมเสียแรงควาญช้างผู้ฝึกจริงๆ นะ คุณช้างจ๋า เชิญร้อง แปร๋นๆ อยู่ป่าอยู่ดอยต่อไปก็แล้วกัน) เลิกอาชีพสอนช้าง  แล้วเปลี่ยนไปเป็นครูนักศึกษาในมหาวิทยาลัย คงจะง่ายกว่า ฟันธง