อนุทิน 26894

• ไปอยุธยา  เมื่อตอน บ่าย 2 โมง  เพราะนัดคุยกับอาจารย์วนิดา  หลาวเพชร    
•   ใจหนึ่งไม่อยากไป  อีกใจหนึ่งอยากไป   แต่ก็ไม่วางแผน  ปล่อยไปตามยถากรรม
•   ตกลงคนที่ขับรถจะไปอยุธยา  คุณป้อ  กับคุณเอ๊ะ   มารับตอน  2  โมง  ต่างคนต่างหิว 
• ฉันตื่นมาตั้งแต่  ตี   4  แล้ว   จน  2  โมง  ได้ ได้กาแฟ  1  แก้ว  
• รู้สึกโมโหหิวนิดหน่อย  ไม่ใช่เพราะไม่มีเวลาทานอาหาร    แต่เป็นเพราะไม่มีอาหารทาน   งานก็เร่ง  และมากมี
•  ไปทางใหม่    คุณป้อคนในร้าน ขับรถไปตามสบาย  เธอมาแต่ตัว   ไม่ได้เอาหัวมา   ก็มีเจ้ากรมแผนที่นั่งมาด้วย  ฉันต้องคอยระวังบอกทางตลอด  เหนื่อยเหมือนขับเองเลยจริงๆ   
• ถึงบ้านอาจารย์  คุยกันได้  1  ชั่วโมง  ขากลับอาจารย์  ให้น้ำกระเจี๊ยบ  มาดื่มระหว่างทางแก้ง่วง
•   กระหายน้ำ   เลยดื่มคนละหลายอึก
• คุณป้อ  มาดสุภาพ  เยือกเย็นพูดน้อย  ต่อยหนัก  ท่าทางกระสับกระส่าย  กระซิบคุณเอ๊ะหลายพัก  สักครู่จึงพูดดังๆ  เพื่อให้ฉันได้ยิน  ว่า   ”  ขออนุญาตแวะปั๊ม  ครับ  หาไม่แล้ว  ผมจะต้องถึงแก่ชีวิต” 
• ฉันจึงถามว่าทำไมเหรอ    คุณป้อว่า  “ปวดท้องอย่างหนัก  ครับ  ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น ”
• จากนั้นประมาณ  ครึ่ง  ชั่วโมง      ฉันบอกกับคุณป้อว่า    “  ขอโทษเถอะค่ะ  ขณะนี้  ถ้าโชเฟอร์หาปั๊มไม่ได้  ฉันคงต้องถึงแก่ชีวิต  ”
• ท้องเดิน  หลังจาก  ดื่มน้ำกระเจี๊ยบ    คงยังไม่ชิน  เพราะไม่เคย   แต่ดูอาจารย์ดื่มแทนน้ำ  ผิวอาจารย์ใส  และดูคล่องแคล่ว
• ท่านบอกว่า  วัยเดียวกัน  ก็ร่อแร่  กันหลายคน  แต่ครูดูแลตัวเอง ออกกำลัง  ควบคุมอาหาร  จึงยังไม่เป็นอะไร