อนุทิน 26659

หนังสือที่พกไปอ่านระหว่างนั่งรอเพื่อนวันนี้คือ เรื่อง สอนคนขี้บ่น โดยพระอาจารย์มิตซูโอะ คเวสโก เล่มนี้หยิบมาจากร้านนวดไทย healthland ตอนกลับไปเมืองไทยปีที่แล้ว เล่มบางๆแต่กระชับได้ใจความดีจริง

ถ้าเราคิดว่าเขาไม่ดี เขาไม่น่า... เขา เขา เขา

มีเขาก็ต้องมีเรา ถ้าเอาเขามาคิดปรุงไป เราก็เกิด

ถึงเขาจะไม่ดีอย่างไรก็ตาม มีเขาก็มีเรา

การปฏิบัติทางพุทธศานาก็เพื่อไม่ให้มีตัวตน ไม่ใช่ตัว ไม่ใช่ตน เป็นอนัตตา

เพื่อทำลายความรู้สึกว่ามีตัวตน

ใครจะพูดอย่างไร ทำอย่างไร ถ้ารักษาใจให้สงบได้ เรียกว่าเป็นปกติ

ศีล คือ ปกติ ไม่ปรุงเขาปรุงเรา เรียกว่าใจเป็นปกติ ไม่ยินดียินร้าย ใจเป็นศีล

ศีลดี จิตก็ไม่รุนแรง สงบ มีสติ

เมื่อกระทบอารมณ์ที่ไม่น่าปรารถนา จิตก็ทุกข์อยู่ (เศร้าๆหนักๆ) แต่จิตไม่ฟุ้งซ่าน คือไม่คิดนั่นแหละ

เช่น ถ้าหนาวมาก เราไม่พอใจ แต่เราไม่ต้องคิดอะไรเพราะเป็นธรรมชาติ

ใครจะนินทาบ้าง หรือเห็นอะไร ได้ยินอะไรไม่ถูกใจ จิตก็ไม่ต้องคิดอะไร

มันก็ธรรมดา ธรรมดา มองเห็นชัดด้วยสติว่า เกิดขึ้นแล้วดับไป สักแต่ว่ากาย สักแต่ว่าความรู้สึก สักแต่ว่าจิต