อนุทิน 26549

ยายวง....ผู้อยู่โดยใจสว่างในโลกมืด @ 222482 โดย ดร. วิรัตน์ คำศรีจันทร์

ตอนเช้า  คุณยายจะเดินค่อยๆ กวาดลานวัด ที่เป็นแนวทางเดินของพระ  จากแดนพระไปยังศาลา  และทางเดินรอบพระอุโบสถ  ก่อนจะวนกลับ ยายวงก็จะไปยังหิ้งบูชาพระ ซึ่งทำขึ้นจำเพาะให้เป็นของคุณยายวง อยู่ข้างพระอุโบสถ และวางอยู่บนคาคบของต้นดอกแก้ว  ยายวงจะกวาดลานวัดแถวนั้น  แล้วก็นั่งลงที่เดิม  หันหน้าไปยังพระประธานในพระอุโบสถ ซึ่งก็จะมี หิ้งบูชาพระบนต้นดอกแก้ว  อยู่เบื้องหน้าคุณยายพอดี  คุณยายจะนั่งสวดภาวนา เสร็จแล้วก็กราบ  แล้วก็จะค่อยๆ กวาดลานวัดต่อไป  แล้วก็เดินไปยังด้านหน้ากุฏิหลวงพ่อ  แล้วก็นั่งประนมมือตรงไปยังหลวงพ่อ นั่งสวดมนต์ภาวนา หลวงพ่อก็จะหยุดและนั่ง  เหมือนกับภาวนา เพ่งความใส่ใจไปยังสิ่งที่คุณยายกำลังปฏิบัติไปด้วยทุกครั้ง เสร็จแล้วก็กราบ แล้วจึงเดินกวาดลานวัดกลับไปยังแดนของแม่ชี  ทำอย่างนี้อย่างไม่มีผิดพลาด   ตอนเย็นก็จะทำอย่างนั้นอีก ทว่า เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างคือ คุณยายจะเดินเก็บดอกลั่นทม บนลานวัดไปด้วย  บางส่วนก็ไม่ลืมที่จะนำไปกองบนหิ้งบูชาพระ แล้วก็ทั้งหมด  ก็จะเก็บรวบรวมไปตากให้แห้ง  ขายให้คนที่รับซื้อไปทำน้ำอบแป้งร่ำ แล้วก็นำสตางค์มาทำบุญ  ถึงแม้ตา บอด  มองไม่เห็น และสูงวัยมาก  แต่ยายวง  ก็ยากนักที่จะออกปากให้ใครช่วยเหลือ แล้วก็เป็นเรื่องที่แปลก ที่คุณยายกลับมักทักทายคนได้ถูกต้องเสียเป็นส่วนใหญ่ เพียงได้ยินเสียงการเดิน และตำแหน่งที่ได้พบปะกันเท่านั้น ท่านจดจำแบบแผนชีวิตของคนรอบข้างไว้ได้อย่างหมดจรด ยิ่งถ้ามีการพูดออกมา คุณยายเป็นจำได้อย่างแม่นยำ

....

ผมเห็นกะตาอยู่ตลอดเวลาว่า กับข้าวคุณยายมันมักปนเปไปด้วยขี้เถ้า อีกทั้งเล็บ และมือไม้ของคุณยายก็ด๊ำ-ดำ พูดด้วยความสัตย์จริงก็คือ หากให้เลือกละก็  ผมทานไม่ลงครับ  แต่ผมก็ผูกพันกับคุณยายมาก  จะถือว่าท่านมองไม่เห็น แล้วก็ทำเป็นเออออ  แต่ไม่ได้ทานจริงๆ  ก็ทำอย่างนั้นไม่เป็น อีกทั้งทำอย่างนั้นกับคุณยายไม่ได้  ผมก็เลยต้องชิมและนั่งกินแกงคั่วปลาทูยอดมะขามอ่อนของคุณยาย   คำแรกก็ขนคอลุกครับ  พูดอย่างไม่กลัวบาปก็คือ อยากคายทิ้ง  แต่ก็ทำไม่ได้  เลยนั่งเคี้ยวและทำกรรมฐานไปในตัว  เคี้ยวจนได้รสหวานและรู้สึกว่ามันเป็นแกงคั่วไปในที่สุด  คุณยายวงดีใจมาก  และมักทำแกงคั่งปลาทูยอดมะขามอ่อนเผื่อผมไปด้วยเสมอ  มีผมคนเดียวเท่านั้นที่กินกับข้าวของคุณยายได้