เมื่อคืนฟังภิกษุณีเล่าว่าตอนเค้าเด็กๆเค้ามีปมความกลัวมาก กลัวว่าคนจะเกลียดเค้าที่เค้าเป็นยิว มันทำให้คนๆนึงโตขึ้นอย่างมีปัญหาได้ง่ายๆ คนเราทำอะไรไม่ดีออกมาเพราะความกลัวได้ง่ายๆ
ดีที่ท่านฝึกวิปัสสนาจนท่านบอกว่า I am not afraid of my fear anymore (ไม่ได้บอกว่าไม่กลัวอะไรเลย แต่ว่ารู้ทันและไม่กลัวความกลัวที่เกิดขึ้นมา ศึกษามันจนเห็นว่ามันทำงานยังไง ไม่ไปสานต่อ แล้วก็ปล่อยให้มันหายไป)
ไม่ไปสานต่อคือไม่ไปให้อาหาร ไม่ไปล่อเลี้ยงมัน
ท่านเล่าให้ฟังว่าพวกอินเดียแดงมีเรื่องเล่าที่ผู้เฒ่าผู้แก่สอนคนรุ่นหลังเรื่องนึงว่า
เนี่ยะในหัวชั้นนะ มีหมาวิ่งวุ่นอยู่สองตัว มันสู้กัน ตัวนึงใจดี๊ดี อีกตัวขี้กลัวขี้โกรธขี้ดุ ลูกหลานก็ถามว่า แล้วตัวไหนชนะ คุณตาก็บอกว่า ก็ตัวที่ตาป้อนอาหารให้มันมากกว่าไง