อนุทิน 25604

@25539 พี่เข้าใจว่าขั้นแรกของการมี self-esteem คือการยอมรับในสิ่งที่เราเป็น (accept who you are) แล้วก็รักตัวเองให้เป็นก่อน

กวินยกคำคุณจิกมาพูดนั้นก็ถูกว่าคนเรามักหยุดฝันเพราะไม่เชื่อในตนเอง

แต่พี่อยากให้กวินแนะพี่ต่อว่ากวินเห็นว่าพี่ขาด self-esteem เพราะพี่แสดงอะไรออกมาทำให้กวินสงสัย?

พี่ว่าถ้าพี่ขาด self-esteem พี่คงไม่กล้าที่จะมาแลกเปลี่ยนกับกวินอยู่เรื่อยๆรึเปล่านา? พี่ว่าพี่ก็รู้ว่าตัวพี่คือใคร อยากทำอะไร มีวิจารณญาณที่ผ่านการใคร่ครวญหาตนเองมาพอสมควรนะ หรือว่าพี่แสดงอะไรออกมาทำให้กวินเห็นว่าพี่จะไม่ยอมไปตามฝัน?

แต่มีอย่างนึงที่พี่ยอมรับนะ ว่า self-esteem เป็นแนวคิดของตะวันตก มันมีประโยชน์เหมือนกัน (low self-esteem ที่เห็นได้ชัดคือ เด็กๆสาวๆที่อยากหุ่นเหมือนนางแบบ อยากมีของใช้สวยๆงามๆเหมือนดารา เหมือนสาวๆไฮโซ พวกนี่เราเอาเรื่องการเพิ่ม self-esteem มาจับได้) แต่ไม่ใช่ว่าจะไปตามทั้งหมด ไม่งั้นเราจะมั่นมากเกินไป เป็น individualism ไปเหมือนอเมริกัน เริ่มมองอะไรเข้าข้างตัวเอง

ฝันของพี่คือการมีความสามารถในการมองอะไรตามที่มันเป็น แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างมีประโยชน์ ให้ใจเบาๆไม่หนัก

พี่เห็นด้วยกับกวินนะ เรื่องความจริงใจหน่ะ พี่ก็ไม่ชอบหรอกคนปากหวานแต่แสเสร้ง แต่พี่เชื่อว่าการทำงานของกรรมมันยิ่งใหญ่ ยังไงเค้าก็ต้องได้รับผลของการกระทำของเค้า เราไม่ต้องไปร้อนจนใจเราร้อนแล้วก็เพิ่มอกุศลกรรมขอเราเอง ส่วนคนกระแหนะหระแหนแบบมีเหตุผลมีสัมมาคารวะพี่ไม่ถือนะ แต่การกระทำเค้าต้องทำให้พี่เชื่อว่าใจเค้าดีจริง แล้วก็ต้องรู้จักกาละเทศะ

กวินเคยได้ยินคำสอนที่ว่า don't bite more you can chew เปล่า อ.ฝรั่งที่พี่เคารพมากจะสอนพี่เสมอว่า การไปให้ถึงฝันหน่ะต้องดูด้วย เราค่อยๆทำก็ได้ อย่าริทำการใหญ่เกินไปกว่าความสามารถที่ถูกกำจัดด้วยเวลา (ทั้งจังหวะเวลาและระยะเวลา) ทรััพยากร แต่นั่นไม่ใช่ว่าเราจะไม่เพิ่ม scale มันไปเรื่อยๆนะ เราแค่ประเมินตัวเองและสถานการณ์เป็นว่า ถ้ากัดมาคำใหญ่ไปก็จะเคี้ยวไม่ได้ เจ็บขากรรไกรด้วย อาหารไม่ย่อยด้วย จะแบ่งให้คนอื่นกินก็ไม่ได้ ไม่เป็นประโยชน์กับใครเลย