อนุทิน 22326

    พระอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นพระที่เทศน์เก่งมาก ทุกครั้งที่เทศน์ ผู้คนจะมา
นั่งฟังเต็มศาลาวัด ดังนั้นบรรดาสานุศิษย์จึงคิดจะสร้างศาลาให้ใหญ่ขึ้น
เพื่อรองรับผู้คนที่มาฟังธรรม

มีผู้ศรัทธาท่านหนึ่งนำทองห้าสิบตำลึงใส่ถุงนำมาถวายให้พระอาจารย์ท่านนั้น
เพื่อที่จะได้สร้างศาลาใหม่ พระอาจารย์รับไว้แล้วก็รีบไปทำงานต่อ อุบาสกท่านนั้น
เห็นกิริยาท่าทีแล้วรู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก เพราะว่าทองห้าสิบตำลึงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ
ถ้านำมาให้คนทั่วไปใช้ ก็ใช้ได้หลายปี แต่พระอาจารย์รับแล้วแม้แต่คำว่าขอบคุณ
ยังไม่ได้เอ่ย คิดแล้วจึงเดินตามหลังพระอาจารย์ไป แล้วพูดว่า

"ท่านอาจารย์ ในถุงนั้นใส่ทองถึงห้าสิบตำลึง"
"เจ้าบอกแล้วนี่ ข้ารู้แล้ว" พระอาจารย์ตอบพลางเดินไปพลาง
"ท่านอาจารย์ วันนี้ข้าพเจ้าบริจาคทองห้าสิบตำลึง มูลค่าไม่ใช่น้อยๆ แต่ท่าน
แม้แต่คำว่าขอบคุณยังไม่เอ่ยสักคำ"_/!\_

"เจ้าทำไมเซ้าซี้จัง เจ้าบริจาคให้กับศาสนา ทำไมต้องให้ข้าขอบคุณ?
เจ้าบริจาคก็เป็นการสั่งสมบุญกุศลของตนเอง หากเจ้าอยากจะให้
บุญกุศลเป็นเหมือนกับการค้า ข้าก็จะเป็นตัวแทนของศาสนาพูดว่า
"ขอบคุณ" แล้วเจ้าก็นำคำว่า "ขอบคุณ" พากลับไป

ตั้งแต่นี้เจ้ากับศาสนาก็เหมือนกับซื้อขายสินค้า "เงินถึงสินค้ามา"
-- _/!\_