อนุทิน 21894

@21846 

พี่หมอเจ๊คะ  คนไม่มีรากเห็นด้วยค่ะที่พี่ว่า....เป็นเรื่องแปลกของมนุษย์ ที่เวลามีความทุกข์จะชอบอยู่กับความเงียบ เพื่อให้ความเงียบช่วยเยียวยาตน ยิ่งเงียบมากเท่าไรยิ่งดี ส่วนเวลามีความสุขกลับไม่ชอบที่จะอยู่กับความเงียบ แถมยังกลัวความเงียบซะอีก ยิ่งเงียบมากเท่าไรยิ่งกลัว...

แต่กลับมีหลายครั้งที่พบว่า...บางคน (และตัวเองในบางครั้ง) แปลกไปจากนี้...ยามทุกข์ ยามไม่รู้จะหาคำตอบให้กับเขาสิ่งที่พบเห็น ก็มักจะเพียรไปหาคำตอบจากสิ่งอื่นนอกตัว ไม่เคยใช้...ความเงียบ ความสงบ หรือเปิดโอกาสให้ตัวเองได้มีพื้นที่ภายในจิตวิญญาณ...ทำหน้าที่ใคร่ครวญ ไตร่ตรองถึงสิ่งที่ประสพพบเห็นเลย...

แล้วก็บ่นก่นโทษว่า...โลกนี้ช่างโหดร้ายเสียนี่กระไร โดยไม่เคยพิจารณาอย่างถ่องแท้ว่า...อะไรกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของทุกข์นั้น

                  (^___^)