อนุทิน 19720

จดหมายจากกัลยาณมิตร :

ยานี 11 : จ่อมจมกับอดีต ดั่งมีดกรีดชอกช้ำใจ เจ็บจิตคิดไฉน เพราะเหตุใดใจเจ้าเอย อยากลืมไยกลับจำ ซึ้งดื่มด่ำทุกคำเปรย "สัญญา"ที่คุ้นเคย "สังขาร"เอ๋ยคอยก่อกวน ผ่านวันผ่านเดือนปี คิดอีกทีย้อนทบทวน อดีตมิอาจหวน จงใคร่ครวญชวนพิจารณ์ รักโลภทั้งโกรธหลง เฝ้าพะวงอดีตกาล ประโยชน์ไม่พบพาน ควรคิดอ่านเส้นทางบุญ เหนื่อยล้ากี่ชาติภพ เกินเลี่ยงหลบวัฏฏะหมุน เขลาขลาดจึงขาดทุน ชีวิตวุ่นแพ้ภัยตน ตื่นเถิดจากฝันร้าย ที่ทำลายทางมรรคผล ก้าวย่างอย่างอดทน เพื่อหลุดพ้นบ่วงโลกีย์

วราภรณ์ : สวัสดีค่ะ คุณกวิน ขอบคุณที่ให้กำลังใจค่ะ  ถ้าเลือกได้ คงไม่มีใครอยากเป็นเช่นนี้ จะโทษอะไรเล่านอกจาก "ชะตากรรม" บวก "เวรกรรม"  ชีวิตก็เป็นเช่นนี้ โลกีย์วิสัยอาจเป็นสิ่งหอมหวานสำหรับใครบางคน แต่เมื่อ พิจารณาแบบไตร่ตรองก็มองไม่เห็นคุณค่าอะไรนอกจากความผูกพัน ไม่รู้จบหลายภพ หลายชาติ คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อ เติบโต เรียนหนังสือ แต่งงาน มีลูก ชีวิตมีหลาย มิติให้เราเลือกเดินและแสวงหา หนทางที่ประเสริฐสุดรอคอยผู้กล้าที่เลือกทางเดินไม่เหมือนใคร การทำในสิ่งที่คนอื่นทำได้ยาก แม้จะเจ็บปวดในบางครั้งแต่มันก็คุ้มค่าในการตัดขาดเชื้อโรคร้าย ให้หมดสิ้นจากร่างกายมิใช่หรือ ? ส่งบทกลอนมาให้อ่านค่ะ  ไม่ได้เขียนให้ตัวเอง แต่เขียนให้คนหลายคนที่ผ่านพบแล้วก็มีปัญหาเรื่อง "ความรัก ความใคร่" ยากจะถ่ายถอน สัตว์โลกก็เป็นเช่นนี้เอง โลภ โกรธ หลง โดยเฉพาะหลง อันตรายและร้อนแรงที่สุดยาก จะถ่ายถอน นอกจากลด ละ หน่าย คลาย ด้วยปัญญา

กวิน : อนุโมทานาสาธุ..