อนุทิน 18782

คิดเล่นๆคนเดียว ถามตัวเองมานานแล้ว

พุทธะ คือ ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน.....คำสำคัญคือ เบิกบาน

เพราะ ถ้าเข้าใจความเป็นไปของสรรพสิ่งแล้ว เห็นแล้วว่ามันเป็นอย่างที่มันเป็น ก็น่าจะเกิดความเข้าใจที่ทำให้มีเมตตาต่อทั้งตัวเองและผู้อื่น มีศรัทธาในธรรม ซึ่งน่าจะทำให้มีความเบิกบานในที่สุด

เห็นหลายคนศึกษาและปฏิบัติธรรมแต่ ดูขมขื่น เศร้าหมอง มองเห็นแต่ปัญหา ปากก็พูดถึงคำสอนของพระพุทธองค์แต่ใจไม่เบิกบาน แบบนี้แปลว่ายังฝึกไม่พอ? ยังมองไม่เห็นภาพรวม?

ถ้าเข้าใจธรรม น่าจะรู้สึกโล่งๆเปิดแขนอ้ารับทุกอย่างเข้ามาได้ (แล้วค่อยๆใช่้ปัญญานำทางว่าจะทำอย่างไร) ไม่ใช่ห่อไหล่เกร็งตัวเอามือพยายามผลักสิ่งที่ไม่ชอบไม่พอใจออกไปแล้ว?

โลก อันวุ่นวายสับสน เต็มไปด้วยปัญหานี่แหละ โลกนี้ ณ ตรงนี้ เวลานี้แหละที่น่าอยู่ ... อยู่เพื่อพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ .... ฝึกไปเรื่อยๆ อย่างเบิกบาน : )