อนุทิน 18726

เมื่อ กวินโดนเพื่อน ตำหนิเรื่องการใช้ภาษาอังกฤษผิด วากยสัมพันธ์" @  202627

สวัสดีครับคุณ berger0123 จับใจความได้ว่า คนเราต้องทำผิดเสียก่อน จึงจะรู้ว่า การทำถูกต้องนั้นเป็นเช่นไร ให้ผลเช่นไร ซึ่งส่วนมากคนทำผิดนั้นมีสองจำพวกใหญ่ๆ ก็คือ

1.ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำนั้นเป็นความผิด (รู้เท่าไม่ถึงการณ์)
2.รู้ว่าเป็นสิ่งที่ผิดแต่ก็ยังจะทำ

คนสองจำพวกนี้เมื่อถูกกัลยาณมิตร ตักเตือนก็ย่อมจะมี ปฏิกิริยาโต้ตอบที่แตกต่างกัน หากมองในแง่ของกฎหมาย ในทางกฎหมายจะให้ความสำคัญว่าด้วยเรื่องของ เจตนา เป็นสำคัญ นั่นคือ

1.มีเจตนาที่จะทำ 2.ลงมือทำ 3.กระทำการสำเร็จ (ถือเป็นความผิดครบองค์ประกอบ)

ผู้ที่ทำผิดแล้วยอมรับสารรูป เอ้ย สารภาพ (รูป กับภาพ คล้ายกัน) ศาลย่อมลดโทษให้กึ่งหนึ่ง ผู้ที่กระทำการณ์โดยสำคัญผิด เพราะถูกกลฉ้อฉล หรือกระทำเพื่อป้องกันภยันตรายอันพึงจะเกิดขึ้นเฉพาะหน้า จึงอาจได้รับการยกเว้น ไม่ต้องได้รับโทษ  หรือได้รับโทษน้อย แต่ทว่า การกระทำโดยอ้างว่าไม่รู้ (ตัวบทกฎหมาย)นั้น ไม่ถือว่าเป็นสิ่งที่จะทำให้พ้นผิด เพราะกฎหมายถือว่าประชาชนย่อมมีหน้าที่ที่จะต้อง รู้กฎหมาย ในชีวิตคนเรา ความไม่รู้ (อวิชา) นั้นมีอยู่มาก เพราะโลกนี้ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยอวิชชา กิเลสตัณหาและอุปาทาน ยังให้เกิดความไม่รู้ ยังให้เกิดความเห็นผิด ความไม่รู้ย่อม ถูกทำลายไปเมื่อตื่นรู้ ส่วนการตื่นรู้นั้นจะตื่นเอง หรือจะตื่นเพราะได้รับการปลูกจากผู้อื่น ก็เป็นเรื่องของปัจเจกบุคคล (individual) คนผู้ตื่นรู้เอง ย่อมประเสริฐ และผู้ที่ตื่นรู้เพราะถูกผู้อื่นปลูกให้ตื่นก็ย่อมประเสริฐเช่นกัน นั่นเพราะคนส่วนใหญ่เมื่อถูกปลุกด้วยการ ดำหนิดำเนียน (ติเตียน) ก็จะเกิด อัสมิมานะ (Superiority) การทำลาย ปมเขื่อง/อัสมิมานะ นี้เป็นเรื่องยาก อุปมาเหมือนกับคนที่นอนขี้เซา มักจะไม่ยินดียินร้ายเมื่อถูกปลุก อัสมิมานะคือความซึมเศร้า ความเกียจคร้าน ความผลัดวันประกันพรุ่ง ความสำคัญตนว่า เดี๋ยวๆ อีก 15 นาทีก็จะตื่นแล้วแต่ขอหลับต่อ แต่เมื่อถูกปุกเร้ามากๆ เข้าจากกัลยาณมิตร ก็จะเกิดโทสะ กระฟัดกระเฟียดขึ้นมาได้ ผู้มีปัญญา จึงมิควรพอใจในความหลับไหล เพราะชีวิตของเรานั้นยังมีเวลาหลับไหลในโลงอีกเยอะ เมื่อเกิดขึ้นมาเป็นคนแล้ว จงมีชีวิตอย่างผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานเถิด