อนุทิน 17361

ขอบคุณวิจักขณ์สำหรับพลังความเข้าใจอันลึกซึ้งของเขาที่ส่งแรงบวกพ่วงความหวังมาให้เราในการที่จะมีลูกและเลี้ยงลูกโดยไม่กลัวล่วงหน้าถึงสิ่งโน้นสิ่งนี้อีกต่อไป

คุณวิจักขณ์เขียนว่า:

การภาวนาเป็นหนทางแห่งการเปิด"พื้นที่" ที่จะยอมให้ทุกความรู้สึก ทุกอารมณ์ ทุกทุกข์ ทุกสุข มีพื้นที่สำหรับแสดงธรรมชาติที่แท้จริงของมัน เราไม่ขัดขืน ไม่ต่อต้าน ไม่สยบยอม ไม่สวน หมกมุ่น หรือโต้ตอบ แต่เราใช้พื้นที่ของใจที่เปิดกว้าง เป็นโอกาสที่จะได้รู้จักธรรมชาติอันหนึ่งในเนื้อในตัวเราอย่างที่มันเป็น ในการภาวนา เราฝึกฝนพัฒนาจิตให้ดำรงอยู่ในธรรมชาติเดิมแท้ ที่เปี่ยมไปด้วยศักยภาพแห่งการรู้ ตื่น และเบิกบาน ... ด้วยความไว้วางใจในทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในมณฑลแห่งการรับรู้ เราจึงสามารถเข้าใจสิ่งต่างๆตามที่เป็นจริง โดยปราศจากการยัดเยียดเอาอคติ ความกลัว ความคาดหวังใดๆ ไปให้กับสภาวการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

... สำหรับผมแล้วคำถามที่ว่า "จะสอน จะเลี้ยงเจ้าตัวน้อยอย่างไร" ดูจะมีความสำคัญน้อยกว่า "จะดูแลรักษาพื้นที่ของใจของเราอย่างไร" เพราะผมเชื่อว่าหากเราสามารถดูแลรักษา"พื้นที่ของใจ"ให้เป็นปกติได้แล้ว ทุกชีวิตที่วิ่งเล่นอยู่ในพื้นที่แห่งนั้น น่าจะสามารถเติบโต งอกงาม และเบิกบาน ตามธรรมชาติและความงดงามที่ติดตัวเขามาตั้งแต่แรกกำเนิด โดยที่เราไม่จำเป็นจะต้องคาดหวังหรือพยายามให้เขาเป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย