เขียน … ที่บ้าน
“…
ข้อสอบกลางภาค วิชา นวัตกรรมฯ ที่ใช้สอบกลางภาคที่ผ่านมานี้ เป็นข้อสอบของผมเอง โดยออกไว้ตั้งแต่ปี ๒๕๖๒ ในสถานการณ์ที่ไม่มีคนในหลักสูตรคนใดทำหรือให้ความสนใจรับผิดชอบทำเลย สถานการณ์ตอนนั้นถ้าไม่ทำ ก็จะทำให้อาจารย์ที่อยู่นอกหลักสูตรไม่มีข้อสอบจะใช้สอบตามแผนการสอนที่กำหนด ผมจึงตัดสินใจลงมือทำเอง ใช้เวลา ๒ วันในการออกข้อสอบปรนัย ๑๐๐ ข้อ ๔ ตัวเลือก (ปกติผมจะใช้ ๕ ตัวเลือก) ซึ่งข้อสอบโดยรวมอาจจะครอบคลุมเนื้อหาบทที่ ๑ - ๓ ก็จริง แต่ระดับข้อสอบ ถือว่า ‘ยาก’ เนื่องจากเนื้อหาที่อยู่ในเอกสารประกอบการสอนยากเกินระดับปริญญาตรี
พอเข้าสู่ปีการศึกษา ๒๕๖๕ หลักสูตรก็ดันเอากลับมาใช้ (ซึ่งเหตุผลง่าย ๆ คือ ไม่ต้องออกใหม่) แต่ระดับความยากยังคงเดิม และไม่คาดคิดว่า นักศึกษาจะได้ข้อสอบได้สูงมากนัก
แต่เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นว่า มีนักศึกษาอยู่ ๒ คนที่ผมสอน เป็นเอกภาษาอังกฤษ สามารถทำข้อสอบได้ ๙๗ คะแนน จาก ๑๐๐ คะแนน เห็นครั้งแรกนี้แทบไม่เชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อเพราะคนอื่นทำได้ไม่ถึงแบบห่างไป ๒ - ๓ เท่าตัว คะแนนไม่ถึงครึ่งเสียส่วนใหญ่ อันเป็นความยากของข้อสอบที่เคยเล่าให้ฟังแล้วในข้างต้น ส่วนคนที่ได้รองลงมาก็ไม่น่าเชื่อเช่นกัน คือ ๙๓ คะแนน จาก ๑๐๐ คะแนน ส่วนเอกภาษาอังกฤษอีกห้องหนึ่ง คนทำสูงสุด คือ ๗๓ คะแนน จาก ๑๐๐ คะแนน คือ แค่นี้ก็ถือว่า สูงมากแล้ว
สอนมหาวิทยาลัยมา ปีนี้เข้าสู่ปีที่ ๑๘ ไม่เคยเจอนักศึกษาทำคะแนนได้เฉียด ๑๐๐ คะแนนขนาดนี้ แต่ด้วยภูมิหลังของนักศึกษาครูเอกภาษาอังกฤษ เกรดเฉลี่ยสะสมที่ได้กันมา ล้วนแต่ ๓.๕ ขึ้นไปทั้งนั้น แน่นอนว่า รู้สึกแปลกใจ แต่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อศักยภาพนัก เนื่องจากโรงเรียนมัธยมฯ หลายโรงเรียนปล่อยเกรดเด็กเพื่อให้เด็กมีโอกาสมากขึ้นในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย
แต่สิ่งที่ออกมากับคนที่ได้คะแนนสูงมาก นี่มันช้างเผือกชัด ๆ ช้างเผือกที่อยากจะเป็น ‘ครู’
ถ้าเก่งวิชาการแล้ว สิ่งที่ต้องเพิ่มเข้าไปให้มากขึ้น คือ ‘คุณธรรม’
…”
๑๙ สิงหาคม ๒๕๖๕
ยี่สิบสามนาฬิกา สี่สิบสามนาที
