อนุทิน 171294

วิธีการที่ภาษาไทยก่อให้เกิดการแบ่งชั้นและดำรงไว้ซึ่งการแบ่งแยกทางสังคม ตอนที่ 1

ถึงแม้ว่าจะไม่เคยได้รับการศึกษาในประเทศไทย แต่ธัญญารัตน์ (ไม่ใช่ชื่อจริง) เติบโตขึ้นมาด้วยความเชื่อว่าเธอภาคภูมิที่จะเป็นไทย—โดยการเกิดและการเลี้ยงดู

อย่างไรก็ตาม ความคิดอันนั้นในไม่ช้าก็ถูกท้าทายในสัปดาห์แรกของการเรียนในวิทยาลัย

กระโปรงเรียบ, รองเท้าสีขาว, มัดผมเรียบร้อย, ตาโตพร้อมที่จะเรียนรู้ ท่ามกลางพวกปี 1 ที่แต่งตัวมาอย่างเธอทุกคน —เธอได้รับการแนะนำตัวว่าเป็นคนไทยในระหว่างการรับน้องใหม่

“นี่คือคณะ คณะเป็นเหมือนกับครอบครัว” เสียงต้อนรับของพวกปี 2 ระหว่างการประชุม “และในคณะนี้ เราต้องดูแลซึ่งกันและกัน รุ่นพี่จะช่วยดูแลรุ่นน้อง และช่วยแนะนำให้ประพฤติตัวในช่วงนี้”

ตอนนั้นเธอไม่มีความรู้ มาพร้อมกับเสียงรับน้องที่เข้ามาเรื่อยๆ และบางทีสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือกฎ ซึ่งเป็นสิ่งที่ธัญญรัตน์ต้องต่อสู้ตลอด 4 ปีที่ต่อจากนี้

“ในครอบครัว เด็กรุ่นใหม่ต้องเคารพรุ่นที่แก่กว่า” ธัญญรัตน์ทบทวน “นั่นหมายความว่าฉันต้องทักรุ่นพี่ที่ฉันเจอในวิทยาเขตด้วยการไหว้ และเรียกพวกว่ารุ่นพี่ ถึงแม้ว่าจะแก่กว่าฉันแค่ปีเท่านั้น”

ในบางส่วน สิ่งนี้คือประเพณีที่เก่าแก่และมีลักษณะเฉพาะตน ที่บางครั้งมันจำเป็นต่อสมาชิกที่จะปฏิบัติ สำหรับธัญญรัตน์ นี่คือเขตแดนที่อนุญาตให้กลุ่มของคนแปลกหน้าที่ยังเป็นเยาวชนมีอำนาจเหนือเธอ แม้ว่าจะ “ไม่ทำอะไรเพื่อได้มันก็ตาม”

“ใน 2-3 อาทิตย์ของการรับน้อง ดูเหมือนว่าฉันต้องการจะตะโกน โดยเด็กที่แก่กว่าฉันไม่กี่ปี” ธัญญรัตน์ พูด “พวกเขาพยายามที่จะบอกว่าอะไรที่ควรทำ และพยายามจะให้ฉันเชื่อว่ารักคณะคือสิ่งดี, ไหว้พวกเขา, เคารพพวกเขา, และเรียกพวกเขาว่าพี่ ทั้งๆที่เข้ามาก่อนฉัน”

“ฉันพบว่านั่นไม่จำเป็น และน่ารำคาญ มันไม่มีความหมายอะไรกับฉัน ทุกๆคนเสมอภาคกับฉัน และนั่นก็เพียงพอแล้ว ฉันถูกประเมินว่าเป็นคนคิดต่าง และไม่ต้องการที่จะทำตามประเพณี”

แปลและเรียบเรียงจาก

Pear Maneechote. How Thai language reinforces hierarchy and perpetuates social divides.