ต้นไม้ของบรรพชน
โตขึ้นมาก็เห็นต้นไม้ของบรรพชนปลูกอยู่แล้ว ได้อาศัยร่มเงา เวลาร้อน ได้อ๊อกซิเจนบริสุทธิ์ ไว้หล่อเลี้ยงชีวิตในเวลากลางวัน ได้ทานผลของมัน ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ ทุกๆปีมา สองสาม ปีมานี้ ผลไม้บางผล เน่า เสีย แมลงวันทองเจาะ กาฝากเกาะกินต้นไม้ พี่น้องบางคน พยายามที่จะ บำรุงรักษาใส่ปุ๋ยตัดกาฝากทิ้ง เพราะเสียดาย คุณค่าของมัน กว่าจะดูแลรักษามาได้ถึงตอนนี้ ยากลำบากมาก ต้องขอบคุณบรรพชน ที่รู้จักคุณค่า รักษาไว้ให้เป็นมรดกของลูกหลาน และขอบคุณความกตัญญูรู้คุณของบรรดาลูกหลานที่เข้าใจ ในความเป็นห่วงของบรรพชน ต่อวิถีชีวิตของลูกหลานของพวกเขา แต่ก็ยังมี ลูกหลานบางส่วน คัดค้านการรักษาต้นไม้เอาไว้ ยื้อแย้งความคิด ต้องการให้โค่นทิ้ง อ้างว่าจะเอาไว้ทำไม ต้นไม้เก่าๆ มีผลเน่าๆ ไร้ประโยชน์ เสียเวลา ส่วนตัวรู้สึกเสียดาย พุทธปรัชญาที่ สอนให้คนรู้กตัญญูไม่ใช่เฉพาะแค่ทิศหกเท่านั้น แต่ต้องรู้จักบุญคุณของธรรมชาติ และรู้จักทดแทนบุญคุณ ด้วยการถนอมรักษามันไว้ให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ตัดมันทิ้งแค่เพียงเหตุผลว่า ผลสองสามลูกเน่า หรือใบหล่น ระเกะระกะไปหมด ท้ายที่สุดก็มิอยากให้ถึงวันที่มีใครสักคนมาตะโกนว่า “นั่นไงพวกเขาถูกธรรมชาติลงโทษเข้าให้แล้วแล้ว” ถึงเวลานั้นจะปลูกให้มันโตเหมือนเดิมภายในวัน สองวัน จะได้หรือกรุงเทพฯ ๕ เมษายน ๒๕๖๔
ไม่มีความเห็น