อนุทิน 170731

I think, Therefore I wrote : ฉันคิด ฉันจึงเขียน

จิตใจส่วนลึกของคนเรานั้นน่าจะเก็บงำอะไรไว้ในจำนวนที่ไม่ต่างกันนัก เพราะเรามีชีวิตอยู่ในโลกใบเดียวกัน มีเวลา24ชั่วโมงเท่ากัน นอนและทำงานก็คงไม่ต่างกันมาก เมื่อเราตื่น เราได้สัมผัสโลก และโลกที่เราสัมผัสนั้น เป็นส่วนหนึ่งในใจเราที่เก็บงำไว้ไม่ให้หลุดลอยไป

คนเราทั่วไปมักจำเรื่องเจ็บปวดได้มากกว่าเรื่องที่ชวนชื่นใจ ยิ่งเจ็บใจมากก็จะจัดสรรให้มันลงไปอยู่ในที่ลึกมากตามลำดับ สิ่งที่เก็บไว้เหล่านี้ วันดีคืนดีก็เล็ดลอดช่องแคบๆแห่งระบบป้องกันตนมิให้ตรอมใจตายไปก่อนวัยอันควร ให้เราได้สัมผัส …ในความฝัน ในความเมา ความหมกมุ่น พร่ำเพ้อรำพัน ต่างๆนานา

ชีวิตนี้เจอนักธรรมะผู้เอาจริงเอาจังมาเยอะแยะมากโข แต่เมื่อเจอสถานการณ์กระทบใจบางอย่าง คนเหล่านี้กลับสติแตก ทำอะไรไม่ถูก ร้อนรุ่ม ลุกลี้ลุกลนเหมือนคนบ้าก็ไม่ปาน
บ้างก็ มักมาก อยากเด่นดัง หรือ อยากรวยจนเพี้ยน ทะเยอทะยานฝันบ้ากว่าชาวบ้านทั่วไปซะงั้น เข้าตำราฝันกลางวัน เข้าข้างตนเอง กับบางสิ่งบางอย่างในจินตนาการที่เกินจะเป็นจริง หมกมุ่นเรื่อยไปเหมือนคนติดฝิ่นนี่กำลังสะท้อนว่ามันคืออะไรกัน!…

ส่วนหนึ่งที่เก็บงำเป็นความในใจมาตลอด ที่รู้สึกและอธิบายกับตัวเองได้ ก็เพียง…

สิ่งที่ไม่เคยชอบ เวลานี้ชาชิน

__ที่เคยอยากได้ ยามนี้ไม่คาดหวัง

__ที่เคยอินุงตุงนัง บัดนี้คลี่คลายเห็นกระจ่างร้องไห้ไร้คนปลอบ จึงรู้เข้มแข็ง

เหนื่อยแล้วไร้คนประโลม จึงไม่อ่อนแออีก

เจ็บแล้วไร้คนใส่ใจ จึงไม่พร่ำบ่นอีก…

เติบใหญ่ เพราะไร้คนฟังคำระบาย

เงียบลง เพราะไร้คนฟังความในใจ

เข้มแข็ง เพราะไร้คนพึ่งพิง

คำพูด หยุดเพ้อเจ้อ เมื่อเห็นหน้าคน ดูกลออก

ดวงใจ ไร้พ่ายอีก เมื่อประสบปัญหา

บางเรื่องราว มีเพียงตนเองเท่านั้นที่จะเข้าใจ

คนอื่นไม่อาจรู้สึกร่วมด้วยได้เลย แม้เพียงนิด….

ป่วยการอธิบาย เสียเวลา

เมษา 64

ธันรบ วงศ์ษา

01.04.64