อนุทิน 169039

เราได้ตรวจสอบการประท้วงในรอบ 100 ปีใน 150 ประเทศ นี่คือสิ่งที่เราเรียนรู้เกี่ยวกับกรรมกรและประชาธิปไตย ตอนที่ 2

แต่แนวโน้มที่แตกต่างกันสำหรับประเทศที่แตกต่างกันหลังอาหรับสปริง ลองเปรียบเทียบประชาธิปไตยแบบตูนิเซียกับระบบอำนาจสูงสุดในอียิปต์ แสดงให้เราเห็นว่าลำพังแค่การขับเคลื่อนเพียงอย่างเดียวก็ไม่ได้นำไปสู่ประชาธิปไตย บ่อยครั้งการประท้วงเหล่านั้นไม่ได้นำไปสู่การจบสิ้นของเผด็จการทหาร เช่นอิหร่าน ดังจะมีขบวนการสีเขียว ปี 2009 ในการต่อต้านรัฐบาล ทำไมขบวนการเหล่านี้จึงประสบผลสำเร็จ ในขณะที่หลายขบวนการกลับล้มเหลว?

ในการศึกษาของเรา โดยมาจากการเปรียบเทียบขบวนการที่ต่อต้านระบอบการปกครองที่เป็นหลักทั่วโลกจากปี 1900 ถึงปัจจุบัน พวกเราค้นพบว่าไม่ว่าขบวนการรูปแบบใดมีแนวโน้มในการสร้างระบอบประชาธิปไตยย่อมขึ้นอยู่กับผู้ประท้วงด้วย ถ้าจะให้แน่ชัดเข้าไปอีก มันขึ้นกับพื้นฐานทางสังคมของผู้ประท้วง ผู้ประท้วงที่ประกอบด้วยชนชั้นกลางในเมือง หรือเป็นกรรมกรโรงงานอุตสาหกรรม, เจ้าหน้าที่ของรัฐ, และชาวนาในการประท้วงเพื่อประชาธิปไตยดี?

ขบวนการประท้วงย่อมมาจากคนหลากหลาย ลองพิจารณาขบวนการอาหรับสปริงของตูนีเซียและอียิปต์ดู ในปี 2015 Nobel Prize ด้านสันติภาพให้รางวัลแก่ “กลุ่มสานเสวนาสี่ฝ่ายแห่งชาติตูนีเซีย” ในการช่วยเหลือให้มีการเปลี่ยนเป็นประชาธิปไตยอย่างสันติ การสานเสวนานี้ประกอบไปด้วยผู้คนจากหลากหลายชั้น รวมทั้งกรรมกรด้วย ในอียิปต์ ขบวนการสนับสนุนประชาธิปไตยมีพื้นฐานทางสังคมแคบกว่าตูนีเซีย โดยมีแค่อาชีพชนชั้นกลางในเมืองเท่านั้น

ศตวรรษที่ 20 มีประสบการณ์กับขบวนการประท้วงแบบหลากหลาย และการปฏิวัติที่นำโดยกลุ่มชาวนา ตามข้อมูลที่เรามี ขบวนการประท้วงที่นำโดยชาวนาเหล่านี้แทบจะไม่เกิดให้มีการปฏิรูปประชาธิปไตยได้ สิ่งนี้เนื่องมาจากว่ากลุ่มนี้ขาดอำนาจในการเปลี่ยนระบอบ หรือแรงจูงใจในการสร้างระบอบประชาธิปไตยมันเรื่องที่ต่างกันออกไป เมื่อกรรมกรโรงงานเข้ามาในขบวนการ

แปลและเรียบเรียงข้อมูลจาก

Sirianne Dahlum, Carl Henrik Knutsen และ Tore Wig. We checked 100 years of protests in 150 countries. Here’s what we learned about the working class and democracy