อนุทิน 16853


กวิน
เขียนเมื่อ

แพ=สมถกรรมฐาน
เรือ=วิปัสนากรรมฐาน
ข้าม=การปฏิบัติ(วิธีการพายเรือ)
ภพ=โอฆสงสาร

มีทั้งเรือ มีทั้งแพ อยู่ข้างหน้า ทั้งรู้วิธีการปฏิบัติ(วิธีการพายเรือ) ไฉนไม่ก้าวเท้าลงแพ ลงเรือ (หรือกลัว เหนื่อย) เพราะหนทางข้างหน้านั้นมองไม่เห็นฝั่ง ฝั่งนี้(ปัจจุบันขณะ/ภพ/ภวะ/ภาวะนี้) ยังสนุกสนานรื่นเริงบันเทิงสุข ไฉนเลยจะก้าวเท้าลงเรือ จ้ำพายออกไปให้เหนื่อยยาก หนอ (กลางทะเลนั้นมีลมมรสุม ปลาฉลามก็มีเยอะ (มีอุปสรรคในการเดินเรือ) 

แต่คนที่เคยไปได้กลับมาบอกว่า ฝั่งโน้นน่ะมีแต่ ความรู้ ความตื่น ความเบิกบาน อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน คนฟังบ้างก็เชื่อ บ้างก็ไม่เชื่อ คนที่เชื่อก็ยังกล้าๆ กลัวๆ

ในฐานะที่เป็นกัลยาณมิตร มี 4 วิธี

1.เฉยๆ เห็นเพื่อน เก้ๆ กังๆ อยู่ ตัวเองก็อยู่บนฝั่ง
2.เห็นเพื่อน ยังเก้ๆ กังๆ ก็ช่วยถีบ เอ้ย ผลัก เอ้ย ผลักดัน ส่งเสริมให้ลงเรือ ลงแพ แล้วรีบจ้ำพาย (ตัวเองก็ยังอยู่บนฝั่ง)
3.ลงเรือ ลงแพ แล้วพายให้เพื่อน ดูก่อน พอไปถึงฝั่งโน้น แล้วจึงกลับมาชวนเพื่อนไป ฝั่งโน้นด้วยกัน
4.ลงเรือ ลงแพ แล้วพายให้เพื่อน ดูก่อน พอไปถึงฝั่งโน้นแล้ว กลับมา ก็ทำเฉยๆ เสีย ไม่ได้ผลัก ถีบ ดึง หรือดัน ให้เพื่อนลงเรือลงแพแล้วจ้ำพาย


เมื่อไร จะก้าวเท้าลงเรือ กลัวอะไร? ชีวิตนี้สั้นนัก รอให้แก่ กว่านี้ จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหน พายเรือ หูตาฝ้าฟาง กำลังวังชาถดถอย สงสัยจะตายคาเรือเสียก่อนกะมัง?


น่าจะเขียนเป็นบทความได้อีกยืดยาวจดไว้ก่อนกันลืม



ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท