อนุทิน 166752


บุษยมาศ
เขียนเมื่อ

อนุทินที่ ๒๘๘๕

เมื่อวาน พี่ฟ้าครามกลับมาเล่าให้ย่าฟังว่า พิช เพื่อนหาเหาให้กับเพื่อน ๆ อีก ๔ คน ย่าเลยนึกเอ่ะใจ เลยใช้หวีที่ซื้อทางเน็ตมานั่งสางให้กับเธอ…อุแม่เจ้า!!! เธอก็มีไข่เหาตัวเล็ก ๆ ย่าสางให้ น่าจะเป็นหลายสิบ แต่ไม่มีตัวแม่…ย่าเลยแจ้งในไลน์กลุ่มของชั้น ที่พวกเธอเรียน มีผู้ปกครองคนหนึ่ง คิดว่า ย่าบุษว่าเด็กทั้ง ๔ คน…โดยใช้ถ้อยคำที่ไม่ค่อยโอเครสักเท่าไร ย่าบุษเลยสอนมวยแบบผู้ดีเขาพูดกันว่า “ย่ามิได้ว่าใคร และก็ไม่ทราบว่าฟ้าครามติดเพื่อนคนใดมา เพราะก่อนหน้านั้น ฟ้าครามไม่มี เหตุที่บอก ก็จะไปโทษคุณครูเขาไม่ได้ ต้องมาดูที่ตัวพ่อ-แม่ ใส่ใจเด็ก ๆ มากน้อยแค่ไหน เพียงแต่ให้ผู้ปกครองช่วยดูแลให้ด้วย…ทำอะไรอย่าหวังพึ่งครูอย่างเดียว เพราะทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องดูแลและรับผิดชอบกัน”…เงียบไปเลย ย่าคิดว่า “ผู้ปกครองคนนั้นคงอายที่นำลูกเขาไปบอกในไลน์กลุ่ม…แต่ย่าบุษไม่เคยคิดในหัวเลยว่าจะประจานใคร ไม่เห็นเป็นเรื่องน่าอายเลยกับเรื่อง “เหา” มีก็รักษา แต่ต้องช่วยกันดูแล เพราะเด็กเขาก็ยังเด็ก เล็ก ไม่รู้จักเรื่องความสะอาดมากนักหรอก ผู้ใหญ่ต่างหากที่จะต้องช่วยกันดูแล…หากพี่ฟ้าครามรักษาหายแล้ว ไปเล่นกันกับเพื่อน ๆ ที่เป็นอีก ก็จะมาเป็นอีกไง คิดบ้างหรือเปล่า??? ดังนั้น พ่อ-แม่ ผู้ปกครอง จึงต้องควรที่จะช่วยกันระวัง!!! มิใช่ให้คุณครูมาดูแล…สมองมีไว้ตรึกตรองนะคะ…นี่ล่ะ!!! ที่ชอบมาแก้ปัญหาปลายเหตุ ต้นเหตุที่ตนเองที่ต้องดูแล ก็มิได้คิด…มนุษย์เป็นกันเยอะค่ะ

เรียนรู้…ได้จากตัวของฉันเอง



ความเห็น (2)

ผม งง มากกับเด็กมัธยม ก็มีเหาเหมือนกันครับ..ผมจับมาสางให้เหมือนกัน..

นั่นสิคะ อาจารย์ เขาไม่ค่อยรักษาความสะอาดกัน ตอนนี้ ย่าจัดการพี่ฟ้าครามขนาดหนักค่ะ เพราะมันบี้แล้วเสียงดังเป่ะๆๆ สนุกบนความน่าตีของเธอที่ไปติดมาได้ค่ะ

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท