อนุทิน 166008

เขียน … ในเมือง

“…

การที่เราได้มาพบกัน ผูกพันกัน และรักกัน อาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่เราต่างสร้างขึ้นมาในห้วงเวลาหนึ่งๆ ของชีวิต แต่การทำความเข้าใจว่า…แม้กระทั่งคนที่เรารักที่สุดและรักเราที่สุดก็เป็นเพียงได้คนข้างทางของกันและกันเท่านั้น น่าจะทำให้เราเข้าใจการสร้างความสัมพันธ์กับผู้คนในชีวิตมากยิ่งขึ้น ได้พบ ได้ผูกพัน และได้ลาจาก เมื่อห้วงยามของปลายทางชีวิตมาถึง เราก็ต้องเดินแยกจากกันไปตามวิถีทางของแต่ละคน ไม่มีความสัมพันธ์ของใครที่จะคงอยู่ถาวรหรือพลัดพรากถาวรเช่นกัน…

เพราะเราต่าง ผ่านพบ…ไม่ผูกพัน

“ผ่านพบไม่ผูกพัน” … “เสกสรร ประเสริฐกุล”

…”

๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๒

ยามเย็น