อนุทิน 165343

เช้านี้ตื่นมากอดและหอมลูกเบาๆ ห้วงความคิดนึงก็บังเกิดขึ้น “ทำไมเรารักลูกมากขนาดนี้นะ”?

เสียงที่ตอบกลับมาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไปอ่านหรือรู้มาจากไหนผนวกกับการใช้ชีวิตที่ผ่านมา คำตอบคือ

“เพราะลูกคือครึ่งชีวิตของเรา คือเลือดเนื้อเชื้อไข เลือดในกาย ความรู้สึกนึกคิด ครึ่งนึงคือตัวเราทั้งนั้น เราถึงรู้สึกรักและทะนุถนอม อยากปกป้องเค้าไงล่ะ”

ประเด็นถัดมาที่คิดต่อหลังจากนั้นคือ…

ถ้าคุณยังไม่มีความสุขกับการเป็นตัวเอง ถ้าคุณยังรักตัวเองไม่เป็นอย่าเพิ่งคิดมีใคร

อย่ามีแฟนเพราะรู้สึกขาดอย่ามีลูกเพราะต้องการรั้งใครบางคน

วันนึงถ้าคุณยังไม่รู้สึกเต็มคุณจะใส่ด้านมืดทั้งหมดที่มีไปสู่แฟนหรือลูกของคุณ อาจจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ถ้าเค้าคิดได้และเข้าใจมันก็ดีแต่ถ้าเค้าคิดไม่ได้ คุณคือคนสร้างปัญหานั้นขึ้นมาตั้งแต่ต้น กลายเป็นปัญหาของสังคมไปอีก

บอกตรงๆเราไม่เคยมีความสุขกับคำว่า “ครอบครัว” จนวันที่เริ่มรักตัวเองเป็น วันที่มีความสุขกับการใช้ชีวิตตัวเองจริงๆ ไม่ใช่มีความสุขแบบแอ๊บๆตามกรอบที่สังคมอยากให้เป็น ไอ้เรื่องแย่ๆเคยทำมาหมดละ อาจจะมากเกินใครบางคนจะคาดคิด

เหตุผล คือ “เมื่อก่อนไม่เคยรักตัวเอง”

มีแต่ทำๆๆๆ ทำเพื่อคนนั้น คนนี้ ทำเสร็จก็สร้างความคาดหวัง ไม่ว่าจะกับครอบครัว เพื่อน หรือคนรัก พอไม่ได้ในแบบที่ต้องการก็เจ็บปวด ตัดพ้อ

“ฉันทำให้ตั้งมากมาย เธอควรรักฉันสิ” คุ้นๆมะ

รักตัวเองให้เป็น ทำเพื่อตัวเองเถอะ (ไม่ได้หมายความว่าให้เห็นแก่ตัวนะ)

รักคนอื่นในแบบที่เค้าเป็น ให้อิสระในความเป็นเค้า ค่อยๆตบในความไม่ใช่ในแบบค่อยๆเข้าใจไม่หักโหม มันดีเชื่อเราเถอะ เวลารักคนอื่นทำเท่าที่ตัวเองจะไม่ทุกข์เวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้รู้สึกว่าเราสุขใจที่ได้ทำแบบนั้น ถ้าฝืนให้หยุดทันทีแล้วถอยออกมา

ขอบคุณ 3 ปีมานี้ที่มีความสุขแม้จะมีอะไรมากระทบบ้างเป็นระยะๆ เมื่อเรารักตัวเองเป็น เราจะมองผู้คนในแบบฉบับของเค้า ชื่นชมในแบบที่เค้าเป็น เห็นใจในแบบที่เค้าพร่องและช่วยกันเติมเต็ม (อันนี้คือคนในครอบครัวนะถ้าคนข้างนอกพูดแล้วเตือนแล้วไม่ฟังคือช่างแม่ง ไม่อยากเสียเวลา เสียพลังงาน คือกรูรักตัวเองและเวลากรูมีค่า จบนะ)

ท้ายที่สุดขอบคุณของขวัญอันมหัศจรรย์จากจักรวาล ดวงใจของแม่ “น้องไทม์”

I love you ?I am sorry ?Plz forgive me ?Thank you ??นางมารใจดี?

มารักตัวเองกันเถอะ