อนุทินที่ ๒๖๑๐
ช่วงนี้…น้องสาวใกล้เกษียณปีหน้า เพราะบริษัทต่าง ๆ ไม่ว่าจะของจีน ญี่ปุ่น ต่างจ้างคนทำงานเพียงแค่อายุ ๕๕ ปี…ถึงคราวที่เคยเป็นมนุษย์เงินเดือนมาก่อน ตอนนี้จะไม่ได้เป็นแล้ว…จิตเริ่มหว้าวุ่น คิดมากจะไปทำอะไรกินกับชีวิตที่เหลืออยู่…เดือดร้อนย่าบุษ ซึ่งเป็นพี่คนโต บอกน้องไปว่า ที่ดินเราก็มี กลับมาบ้านเรา บ้านที่ปทุมก็ให้เด็ก ๆ อยู่กันไป ไม่อยู่ก็ขาย มีทางเลือกมากมาย…กลับมาใช้ชีวิตที่พอเพียงที่บ้านของเรา มีอาชีพอื่นอีกมากมายที่ให้เราเลือกทำ…ทุกเรื่องขึ้นอยู่ที่เรา มิใช่เราไม่มีอะไรเลยเสียเมื่อไร…ฝึกกาย ฝึกจิตให้ดี ๆ อย่าไปหมกหมุ่น คิดมาก…คนแย่กว่าเราก็ยังอีกมากมาย หัดฝึกจิตให้เข็มแข็ง ดูแลกายให้แข็งแรงก็พอแล้ว…ย่าบุษจะหัดเป็นคนคิดบวกเสมอ ๆ เพราะพออายุมากขึ้น ทำให้เราเรียนรู้สิ่งที่ผ่านมานำมาเป็นครูเราได้อย่างดี
เรียนรู้…ได้ด้วยตัวของเราเอง
ไม่มีความเห็น