นายช่างใหญ่

ร่ายอารมณ์คนเกษียณ “เพื่อนพ้อง..น้องพี่” ตอน ลูกแม่ลิ่มต้องสู้ Counter ๑๔๐๗ วัน

อนุทินฉบับนี้มีอยู่ว่า .. อาชีพเดิมที่บ้านฉัน คือทำขนมหวานขาย ความสามารถด้านนี้ถูกฝึกปรือมาแต่เล็กแต่น้อย ด้วยความที่เป็นพี่คนโต ฉันจึงต้องเป็นดังตัวหลักในงานบ้านทุกอย่าง ชีวิตฉันในวัยเด็กจึ่งไม่มี มีแต่งาน งาน และงาน ฉันอยากเล่นเหมือนคนอื่นเขามิใช่อยู่แต่ก้นครัว ฉันจึงมีแต่เรื่องหนีไปเล่นและโดนตี ฉันจึงกลายเป็นเด็กดื้อ พ่อแม่ฉันไม่ใช่คนถิ่นนั้นญาติพี่น้องก็ไม่มี ฉันจึงเหมือนคนที่ถูกกระทำตลอด ฉันต้องสู้แม้จะหุ่นบอบบางขี้โรค ฉันจึงไม่ยอมใคร เมื่อทั้งดื้อและไม่ยอมใครมาจนบัดนี้

ในเมื่อครอบครัวเราจน ฉันจึงต้องเรียนรู้การเอาตัวรอด เมื่อฉันเห็นพ่อและแม่ซื่อสัตย์ ฉันจึงต้องตั้งใจซื่อสัตย์ การเป็นคนจนมักมีแต่คนดูถูก ฉันจึงต้องทำตัวไม่ให้คนดูถูกฉันและพ่อแม่ของฉัน

เมื่อรวมทุกอย่างในตัวฉันจึงกลายเป็น “ฉัน” ที่มีคุณสมบัติอาจดูไม่เหมือนคนอื่นเขา แต่ก็มีประโยชน์ในอาชีพรับราชการของฉัน แม้จะไม่ได้เป็นใหญ่เป็นโตเหมือนคนอื่นเขา ได้เท่านี้ก็ดีสุด ๆ สำหรับตัวฉันแล้ว .. แต่ก็นั่นแหละเส้นทางราชการ ทำให้ฉันได้พบสิ่งที่เป็นประสบการณ์ดี ๆ ในชีวิตฉัน 5555 แต่อาชีพจริง ๆ ในใจฉันคือพ่อค้าขนมหวาน ไม่ใช่วิศวกรไฟฟ้าสื่อสารอย่างที่ฉันเคยเป็นและผ่านมา .. สวัสดี

♥️ชีวิตฉัน นั้นมัน ไม่บรรจบ ยังไม่พบ ทบสิ่ง ที่เป็นฝัน ลอยละล่อง ท่องไป ตามใจมัน สุดท้ายนั้น มั่นคง หวังลงตัว?

 ฉันเกิดมา ในหล้า แม่พาฝัน แต่ว่ามัน เป็นฝัน ในฟ้าหลัว เป็นวิชา พาติด ชิดกับตัว ผ่านมามัว ติดกลั้ว วิชาการ? ล่วงเลยผ่าน นานมา พาลืมถิ่น พาฉันบิน ปีนหาย ด้วยห้าวหาญ ครั้นต้องผ่าน ทางแคบ แทบแหลกราน แต่สะพาน บุญแม่พา ไม่แพ้ภัย .. ?