อนุทิน 165072

อริยสัจจ์มีสี่ก็นี่แล

ทุกข์…

ต้องเกิดอยู่คู่โศกในโลกนี้ต้องผ่านวันร้ายดีทุกสีสันต้องเคยคิดผิดถูกเสมอกันต้องนิ่งอั้นงันงงมาหลายคราว

ต้องสั่งสมบ่มทรัพย์ให้นับเนื่องต้องขัดเคืองเรื่องกายที่ร้อนหนาวต้องหัวเราะร้องไห้อย่างยืดยาวต้องเจ็บร้าวคราวสั่นในวันตาย…

สมุทัย…

เพราะไม่รู้จึงเกิดก่อต่อชีวิตเพราะมองผิดคิดเห็นเป็นหลากหลายเพราะจ่อจับจะนับตนเป็นใจกายเพราะวุ่นวายหมายกามตะกลามกิน

เพราะแบกเกียรติไม่เดียดฉันท์จึงดั้นต่อเพราะใจรอขอหวังไปทั้งสิ้นเพราะบุญน้อยถอยหล่นจนจมดินเพราะห่างถิ่นจอมไตรไม่ใกล้ธรรม

นิโรธ…

เมื่อสิ้นเลศเหตุเกิดก็ลับแลเมื่อดับแดแม้รู้ไม่อยู่ซ้ำเมื่อไร้เชื้อร้อนร้ายก็คายกรรมเมื่อหมดรูปรสกล้ำก็สำราญ

เมื่อจบกิจพิศวงไม่หลงเหลือเมื่อร้างเรื้อเบื่อหน่ายในสงสารเมื่อสะเด็ดเสร็จอยากก็จากจารเมื่อถึงพระนฤพานไม่กลับมา

มรรค…

ให้จิตใสใจเปิดเป็นทานทั่วให้ลดชั่วกลัวบาปที่หยาบหนาให้จ่อจิตติดกายไม่คลาดคลาให้รู้ว่าตาหูไปอยู่ใด

ให้แน่วเห็นเป็นไตรลักษณ์ประจักษ์หน้าให้ต่ำช้ามาดีจะทีไหนให้สักแต่แค่รู้ดูดูไปให้ทรงไว้ใจเดียวเดี๋ยวโพล่งเอง

(ดังตฤณ)