อนุทิน 161371

ข้าพเจ้าเห็นว่า เขามิอาจแบกรับเรื่องราว ทั้งมิอาจวางมือลงได้ เขามิเพียงทำร้ายต่อารมณ์ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของอวี๋ซิ่วเหลียน ยังทำร้ายความปรารถนาดีของเหล่าสหายด้วย

เขาทำร้ายแม้กระทั่ง “เสียวเหมิ่ง” เนื่องจากก่อนที่เสียวเหมิ่งจะตาย ได้ขอให้เขาช่วยดูแลอวี๋ซิ่วเหลียนให้ดีๆ เหตุเพราะเสียวเหมิ่งเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของอวี๋ซิ่วเหลียนที่มีต่อหลี่มู๋ไป๋

แต่แล้วหลี่มู๋ไป๋กลับปล่อยให้อวี๋ซิ่วเหลียนต้องระทมทุกข์ไปชั่วชีวิต

เมื่อมองด้วยสายตาของนักจิตวิทยาปัจจุบัน หลี่มู๋ไป๋นับว่าเป็นคนสภาพจิตไม่ปกติ

หากจะกล่าวให้แรงสักหน่อย เขานับเป็นคนบ้าสงสารตนเองอย่างชัดแจ้ง

นิยายเรื่องนี้แม้นับว่าจะเป็นเรื่องที่ประสบผลสำเร็จ มิเพียงสะเทือนผู้อ่าน ยังซึมลึกถึงจิตใจผู้คนด้วย แต่ข้าพเจ้ากลับไม่ชมชอบเรื่องนี้

ข้าพเจ้าเห็นว่าเรื่องราวระทมทุกข์และเคราะห์กรรมในโลกมนุษย์เรานี้มีอยู่มากเพียงพอแล้ว ทำไมเราไม่ทำให้ผู้อ่านยิ้มออกมาได้บ้าง? ทำไมจึงต้องทำให้พวกเขาหลั่งน้ำตา?

จาก “ว่าด้วยบู๊เฮี้ยบ”

มังกรโบราณ เขียน

โชติช่วง นาดอน แปล