ข้าพเจ้าเห็นว่าเรื่องราวระทมทุกข์และเคราะห์กรรมในโลกมนุษย์เรานี้มีอยู่มากเพียงพอแล้ว ทำไมเราไม่ทำให้ผู้อ่านยิ้มออกมาได้บ้าง? ทำไมจึงต้องทำให้พวกเขาหลั่งน้ำตา?
จาก “ว่าด้วยบู๊เฮี้ยบ”
มังกรโบราณ เขียน
โชติช่วง นาดอน แปล
ข้าพเจ้าเห็นว่าเรื่องราวระทมทุกข์และเคราะห์กรรมในโลกมนุษย์เรานี้มีอยู่มากเพียงพอแล้ว ทำไมเราไม่ทำให้ผู้อ่านยิ้มออกมาได้บ้าง? ทำไมจึงต้องทำให้พวกเขาหลั่งน้ำตา?
จาก “ว่าด้วยบู๊เฮี้ยบ”
มังกรโบราณ เขียน
โชติช่วง นาดอน แปล
ไม่อนุญาตให้แสดงความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก