อนุทินที่ ๒๐๐๙
บางครั้ง…ก็ทำให้เห็นว่า…ตอนแรก ๆ ดี แต่พอได้ผลประโยชน์เสร็จ มิใช่แบบที่เคยเป็น…พบเห็นแล้ว ก็รู้สึก “อนาจใจ” เชื่อมั่นตัวเองอะไรหนักหนา…พอให้หางานก็ปฏิเสธ แต่ปากคอยบอกว่า แบบนี้มิใช่…ให้ตายเถอะ!!!
ได้แต่อโหสิกรรมและอภัยให้…แต่ภาวนาว่า “ขออย่าได้พบเจอกันอีกเลย” คริๆๆ…
บทเรียนที่เรียนรู้ได้จากตนเอง…
ไม่มีความเห็น