ทบทวนรอยกรรมรอบสามสี่ปี …เริ่มต้นด้วยความชอบ ความเพลิดเพลินกับการปลูกผักหวานป่า …ผ่านจังหวะทึ่สูญเสีย จนเสียศูนย์ไปหลายรอบต่อหลายรอบ …ความหวังพังถล่มทลาย จนกลายเป็นอาการซึมเศร้า …เกือบถูกส่งตัวไปพบแพทย์จิตเวช …ขอโอกาสพี่น้องดูแลตนเองในกรอบขอบเขตอันตนดูแลตนได้ ไม่เบียดเบียนตน เบียดเบียนท่านจนเกินไป …การงาน จำเป็นต้องขอเลือกทำในส่วนทึ่ตนเองพร้อม …การที่ยังควบคุมอารมณ์ไม่ได้ จำต้องขอจำกัดกรอบขอบเขตอย่างรอบคอบ …กระนั้น ก็ยังพลาดพลั้งไปหลายต่อหลายครั้ง(โวยวายสติแตก) …การแสดงออกที่ไม่เหมาะสม ยังคงเป็นปัญหาที่ต้องรับผิดชอบตนเองจริงๆ …สู้ สู้
ไม่อนุญาตให้แสดงความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก