อนุทิน 156482
Supajira Ngaongam
เขียนเมื่อสุนทรียะด้านการใช้คำ
1. ความไพเราะของเสียงในภาษากวี
- สัมผัส หมายถึง เสียงของคำที่มีความคล้องจองกัน
- ลีลาจังหวะ คือ ความไพเราะของสียงสูงต่ำ สั้นยาว หนักเบา ที่เกิดจากถ้อยคำ สัมผัสกระทบกระทั่งกัน และการหยุดแบ่งจังหวะออกเป็นช่วง ๆ หรือตอน ๆ สลับกันไป รวมทั้ง การใช้คำประพันธ์ให้เหมาะแก่บรรยากาศ และเนื้อความ
- การเล่นคำ
2. ความหมายของคำที่ไพเราะ ลึกซึ้ง และสะเทือนอารมณ์ เช่น คำเรียกหญิงอันเป็นที่รัก กัลยา กลอยใจ แก้วกับอก ขนิษฐา โฉมยง ทรามวัย นงลักษณ์ เสาวภาคย์ อรไท อ่อนไท้ คำเรียกดอกไม้ กุสุมาลย์ บุปผชาติ บุษบง สุมนา สุคันธชาติ สุมาลี เป็นต้น
ขอบคุณข้อมูลจาก https://www.baanjomyut.com/lib...
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก