อนุทิน 156398

จาก “สีดาหาย” ไปสู่ “ลุยไฟ” มีอะไรหล่นหายในระหว่างทาง ?

         ในช่วงปลายเดือน ม.ค. ที่ผ่านมา วงการละครเวทีมีความคึกคักมากเป็นพิเศษ เพราะนอกเหนือจากเทศกาลละคร “ฟรินจ์ เฟสทิวัล” ที่จัดขึ้นที่ภัทราวดีเธียเตอร์แล้ว ก็ยังมีละครศิลปนิพนธ์ และละครประจำภาควิชาจากสถาบันอุดมศึกษาต่างๆอีกหลายเรื่อง แต่ที่น่าจับตามองเป็นพิเศษก็เห็นจะเป็น การแสดง “โขนนั่งราว” เรื่อง “สีดาหาย” (หรือ เรื่องรามเกียรติ์ ตอน “ ทศกัณฑ์ ลักนางสีดา” นั่นเอง) จากการควบคุมการฝึกซ้อมโดย ธีรยุทธ ยวงศรี ที่ภัทราวดีเธียเตอร์ และ การแสดงเรื่อง “ลุยไฟ” กำกับการแสดงและทำบทโดย พรรัตน์ ดำรุง และ พิเชษฐ์ กลั่นชื่น ที่ภาควิชาศิลปะการละคร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ละครทั้งสองเรื่องนี้จัดแสดงในช่วงสัปดาห์เดียวกัน และจัดแสดงเวลาใกล้เคียงกัน เรื่องหนึ่งพยายามที่จะอนุรักษ์นาฏศิลป์ไทยตามแบบฉบับโขนนั่งราวเรื่องรามเกียรติ์ (ซึ่งเป็นลักษณะของการแสดงโขนประเภทหนึ่ง ที่มีมาตั้งแต่สมัยปลายกรุงศรีอยุธยา โดยมีขนบของการใช้หัวโขนสำหรับตัวละครทุกตัว รวมทั้งตัวพระรามและนางสีดาด้วย  และในการแสดงแบบนี้ไม่มีการขับร้อง แต่มีเฉพาะการพากย์และการเจรจาประกอบการรำ และมีวงปี่พาทย์บรรเลงประกอบเท่านั้น)  ส่วนอีกเรื่องนั้นพยายามปฏิวัติรูปแบบของละครไทยให้หลุดพ้นจากกรอบเดิมๆ แต่ก็พยายามจะรักษาไว้ซึ่งแก่นหรือวิญญาณของนาฏศิลป์ไทย

                                                                                                                          อ่านต่อใน http://www.thaicritic.com/?p=2...