บุคคลผู้ใดมีปมด้อยอยู่ในใจย่อมเห็นความบกพร่องของผู้อื่นเสมอ และ
บุคคลผู้ใดหลุดพ้นจากปมด้อยในใจแล้วย่อมเห็นความสวยงามของผู้อื่นเสมอ
การดำรงชีวิตตามเส้นสายกลางมันเบาภาระก็จริง
แต่อยู่ระหว่างนามธรรมกับรูปธรรมมันลำบากจริงๆ
(บ่าวนายสอง)
ยิ่งมีวิชาการมากขึ้นเท่าไร ยิ่งมีความทุกข์ยากมากขึ้นอย่างไร
ยิ่งมีความรู้ความเข้าใจมากขึ้น ยิ่งมีความเศร้าโศกเสียใจมากขึ้นเท่านั้น
