อนุทิน 154852

เรื่องราวขอองฉันกับดนตรี

ฉันเป็นคนที่ชอบฟังเพลงมาก มีวันหนึ่งได้เปิดไปโดนเพลงแนวคลาสสิกเพลงหนึ่งเป็นเพลงที่ไพเราะทั้งเสียงของดนตรีและอารมณ์ของเพลง ฉันเปิดเพลงนั้นฟังไปเรื่อยๆจนรู้สึกว่าอยากจะเล่นเพลงนี้ให้ได้ไพเราะและได้อารมณ์อย่างนี้ให้ได้

        ฉันเป็นคนที่เมื่อมีเป้าหมายก็จะทำให้ได้ จนกว่ามันจะสำเร็จจะไม่มีทางยกเลิกความพยายามฉันเลยพยายามเก็บตังค่าขนมไปเรื่อยๆจนครบเกณฑ์ที่ตั้งไว้

        จากนนั้นฉันก็ค้นหาร้านที่ขายไวโอลินตามอินเตอร์เน็ตที่มีร้านค้าในจังหวัดที่ฉันอยู่ ค้นหายากมาก    แต่สุดท้ายก็เจอพอไปที่ร้านก็เห็นไวโอลินที่สีไม้สวยงามมากแต่พอลองเสียง ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยลองเสียงของไวโอลินสีแสบๆ แต่กลับเสียงดีมากๆเลยตัดสินใจซื้อไวโอลินเครื่องนั้นมาฝึกซ้อมเองตามอินเตอร์เน็ต

       ฉันพยายามอย่างมากที่จะเล่นให้ได้แต่ฝึกเองมันค่อยข้างจะยากเพราะไม่รู้เทคนิคการเล่นเลยแม้แต่นิดแม่เลยตัดสินใจหาคนสอนให้ จากนั้นฉันก็ไปเรียนแบบนั้นทุกวันแล้วก็เจอรุ่นพี่ที่โรงเรียนแกก็เล่นไวโอลินแล้วก็อยู่วงดนตรีในโรงเรียนอีกด้วย ฉันเลยบอกว่าอยากจะเข้าดู

        วันรุ่งขึ้นฉันก็ไปที่ห้องซ้อมของวงดนตรีที่รุ่นพี่อยู่แล้วก็ได้เข้าร่วมวงโดยมีหน้าที่เป็นมือไวโอลิน แต่ฉันยังไม่เก่งมากทุกคนก็ช่วยกันสอนแล้วฉันก็เริ่มเล่นได้ แต่ยังเล่นไม่ค่อยดีดันได้ออกงานแล้ว งานแรกไม่มีความตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อยมีแต่จะจ้องมองแต่โน๊ตบนกระดาษแล้วเล่นตามมันอย่างตั้งใจ จบวันนั้นไปได้ด้วยดีถือว่าเป็นประสบการณ์อย่างนึง จากนั้นมาฉันก็ฝึกเล่นไปเรือยๆแล้วออกงานต่างๆมากมาย จนเริ่มเล่นดีขึ้นในระดับหนึ่งแล้ว การอยากที่จะเล่นอยากที่จะทำอยากที่จะเป็น อยากอย่างเดียวไม่ได้นะต้องลงมือทำด้วย

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

เก่งมากค่ะ