อนุทิน 149051

ดั่งคลื่นภูเขาไฟใต้จิตสำนึก

...เช้านี้ มีอาการ แค่มือแตะเมาส์ รู้สึกปวดร้าวตั้งแต่ใต้ข้อศอกจนถึงอุ้งมือ แบบปวดสุดๆ

คงจะเป็นเสียงเตือนจากจิตสำนึกลึกๆ ให้ฝึกยอมรับความจริงให้ได้กระมัง

ความจริงที่ว่า เราไม่ได้อยู่ในฐานะ ผู้จัดการความรู้ขององค์กร

... และด้วยความเป็นจริงที่ เราเป็นเพียงหน่วยเล็กๆหน่วยหนึ่ง ซึ่งสอบตกเรื่องการปฏิบัติธรรม

ทั้งในส่วนของ ศีลเด่น เป็นงาน ชาญวิชา ด้วยมีความดันทุรังตามทิฐิส่วนตัวสูง ผลกรรมสนองเป็นความพร่อง

แม้กรรมเก่าเก็บ ก็ยังออกผล ออกฤทธิ์ ให้ร้อนรน ร้อนรุ่มในชีวิตในจิตในกาย...

ต่อให้ปรารถนา อยากเกิดอยากก่อ อยากสื่อสิ่งดีๆในพื้นที่โลกอย่างไร ยิ่งรู้สึกเหมือน สายใยถูกตัด

ด้วยอำนาจอกุศลซ้อนที่ยากแก่การควบคุม จากตัณหาล้ำหน้าในตน ที่พ่วงพาอุปสรรคจากอุปกิเลสมาอีกเป็นสาย

(ด้วยจิตที่รกเรื้อด้วยความคิด ที่ไร้ระบบระเบียบ ยากแก่การควบคุม บนแรงปรารถนาดี ที่ยังไม่มีความสงบตั้งมั่นในใจฉันเอง)

จึงคล้าย "รังไหม" ที่ถูกกำๆลงหม้อร้อนๆ "ตัดวงจรผีเสื้อไหม" เพื่อ "เอาใยไหมมาทอผ้า"

ยิ่งมีกัลยาณมิตร แสดงความปรารถนาดีอย่างไร แค่ไหน ยิ่งรู้สึกร้อนอกร้อนใจหนักยิ่งๆขึ้น

"สามสิบปีแล้วสิ เจ้าผีเสื้อไหม ขออโหสิกรรมให้ฉันได้ไหม?เราจะไม่เบียดเบียดกันอีกต่อไป"

(ไม่ว่าชาติไหน) "หนี้ชีวิต เลิกแล้วต่อกันเถอะนะ" ต่อแต่นี้ฉันพร้อมแล้วหละ

ชีวิตพร้อมตื่น รู้ สำรวม สังวร การเบียดเบียนชีวิตให้ได้ทุกๆขณะจิต

แม้ครั้งที่สอง...ขออโหสิต่อ เจ้าผีเสื้อไหมนับหมื่นแสนชีวิต ที่ถูกปล้น ถูกปลิด ตัดสิทธิ์การมีชีวิตอยู่ทั้งหลาย

แม้ครั้งที่สาม...ขออโหสิต่อเจ้าฝูงดักแด้อ่อน ที่ถูกปล้นบ้านอันแสนอบอุ่น อย่างไม่มีโอกาสปกป้องสิทธิชอบธรรมใดๆ

ฉันได้รับทุกขเวทนาที่แก่กล้ามานับหลายสิบปี กับวงจรแห่งความอบอุ่นด้วยความดี ที่คล้ายถูกตัดรอน

ขออโหสิด้วยหัวใจ ชีวิต ด้วยจิตสำนึกที่รัก รักทุกชิวิต ที่พึงมีสิทธิ์ มีอิสระในการดำรงตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

ขออโหสิกรรม ต่ออกุศลกรรมชุดใหญ่ชุดนั้นให้ฉันกับแม่ด้วยเถิด สาธุ สาธุ สาธุ

๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๙