อนุทิน 147221

การประเมินการเรียนรู้ของตนเอง ตอนที่ 2

ปัญหาประการหนึ่งก็คือธรรมชาติของความทรงจำของมนุษย์มีข้อจำกัด และระบบการประเมิน (assessment) ก็ไม่สะท้อนการทำงานของสมองนัก

ปัญหาอีกอย่างหนึ่ง ที่ไม่ค่อยมีใครพูดถึง แต่มีความสำคัญมาก ก็คือ นักเรียนไม่ได้ถูกกระตุ้นให้ประเมินการเรียนรู้ของตนเอง แต่พวกเขาทำอย่างนี้มากกว่า ซึ่งก็คือ พวกเขาจำเป็นต้องจำเป็นหน่วยๆ แต่ละหน่วยก็เป็นรูปธรรม และสมบูรณ์ในตนเอง ต่อมาก็รอเกรดจากครูหรือผู้มีอำนาจ เกรดมีความหมายถึงการเรียนรู้เฉพาะวิชา นอกจากนี้เกรดยังแสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้า (progress) ไม่ใช่ศักยภาพ (potential)

พวกเราที่มีภูมิหลังพื้นฐานเฉพาะ และมีนิสัยทางการเรียนเฉพาะ จำเป็นด้วยหรือที่จะให้ครูและผู้บริหารระดับสูงมากำหนดความก้าวหน้าของเรา? จะเป็นการง่ายกว่าไหม ที่พวกเราที่เป็นปัจเจกบุคคลที่จะมากำหนดความก้าวหน้าและความอ่อนแอเพื่อที่จะมีการพัฒนาให้ยิ่งขึ้นไป? เมื่อเราประเมินความก้าวหน้าของตน การเรียนรู้จะมีกระบวนการที่ไหลรื่น ในขณะที่บทเรียนต่างๆมีความต่อเนื่องกัน สร้างทับซ้อนซึ่งกันและกัน แม้เป็นเวลาหลายปี เราสามารถเห็นที่ที่เราเคยอยู่ และที่ที่เราจะไป ทำไมจึงต้องใช้เวลาที่มากกว่าในการได้สิ่งหนึ่ง บวกรวมกับอีกสิ่งหนึ่งไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเราจะได้คำคำเดียวในความก้าวหน้าของเรา แต่เราจำเป็นต้องเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนนา และเมื่อเราอยู่ที่ตรงนั้น ไม่ใช่แรงจูงใจในการยกระดับเท่านั้น และยังมีผลกับสมองของเราด้วย

แปลและเรียบเรียงจาก

Saga Brigge. How to Assess Your Own Learning.

http://www.opencolleges.edu.au/informed/features/how-to-assess-your-own-learning/

[prayat duangmala]

เห็นด้วยอย่างยิ่งกับให้ประเมินตนเอง..แต่การยอมรับของ..อาจารย์ ครู และสังคม มักมองว่าใช้ไม่ได้