ทำไมการจัดระบบของ TQF ในระดับอุดมศึกษา ถึงได้เหมือนการนำใช้หลักสูตรอิงมาตรฐานในระดับโรงเรียนเป็นอย่างมาก นั่นคือ ทำเอกสารไว้ให้ผู้ประเมินภายนอกมาตรวจ การทำเอกสารให้ผู้ประเมินภายนอกมาตรวจนั้นต้องทำอย่างเป็นปริมาณ มีการวัด การชั่่ง การตวง ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสมรรถนะ 5 ประการ คุณลักษณะอันพึงประสงค์ ยังมีมาตรฐาน ตัวชี้วัด อืื่นๆอีกมากมาย
แต่จากการศึกษาของผม เห็นว่าในต่างประเทศ โดยเฉพาะในอเมริกา จะมีการวัดแค่ความรู้ ความสามารถ และทักษะที่จำเป็นในการใช้ชีวิตเท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงฟินแลนด์นะ ที่นั่นเขาไม่มีแม้กระทั่งการบ้านเลยด้วยซ้ำ
ประเด็นที่อยากพูดก็คือ จะทำอย่างให้วิธีการเชิงปริมาณ ที่วัดได้ทุกอย่าง มาผสมกับวิธีการเชิงคุณภาพ ที่วัดโดยอาศัยใจและความรู้สึกบ้าง?
ไม่มีความเห็น